eRESTAURANT NFC

Communitates primae

(Le prime comunità)

(The first communities)

Praesentia primae communitatum humanarum in Veneosa regione ad Paleolithicam inferiorem redit, quod patet per inventionem plurium instrumentorum lapideorum typologiae valde provectae (amygdale), typicae aetatis illius. Institutionem primi embryonis spatii organizationis anthropicae Neolithico tribuitur. Deinde circa saeculum VII, a. C. Appulis prima sedes in promontorio Venosio fuit. Quarto saeculo a. C. Samnites urbe potiti sunt. Quamvis relative brevis (350 - 290 a.C.n.), Samnitium imperium periodum imperii et prosperitatem civitati significavit.

Initium expansionismi Romani

(L’inizio dell’espansionismo romano)

(The beginning of Roman expansionism)

Initium expansionismi Romanae paeninsulae versus meridiem incepit anno 291. a. Primas autem victoriae L. Postumio Megello mox depulsus et suffectus est a familia potentis Fabii. Fabii enim, qui caeremonias urbis condendae curabant, et nomen novae coloniae Venusiae firmare statuerunt. Inter colonias iuris latini fictus, Venosa magna autonomia fruebatur, foedere tantum societatis cum Romano adstrictus. Colonia secundo bello Punico (218 - 201 a.Chr.n. a.c.), quae vidit Romam contra Hannibalis exercitus conflixisse, subsidia varia certaminis praebens. Occasione inclyti Cannensis pugnae, Venosa praesidia, quae caedem evaserant, excepit, iisque subsidiis necessariis ad scopi deducendum praebebat. Hoc tempore civitas sine dubio attrita et graviter redacta est in numerum incolarum, si in CC aCn supplementum coloniae mitteretur, cuius triumviri creati sunt. Proficiscens ab anno 190 a.C.n., extensione definitiva Via Appia (antiquissima viarum consularium Romanorum), urbs facta est centrum magni commercii ideoque administrativum, obtinens dignitatem intra regionem.

Augmentum post victoriam Romanam

(La crescita dopo la conquista romana)

(Growth after the Roman conquest)

Itaque "lex julia de civitate", Venusia gradum dignitatis habuit in systemate hierarchico civitatum Romanarum, "municipium civium romanorum" (municipium Romanum), et tribus Horatiae, veteri classium tribui insertis. suoe. Anno 43 aCn Venusia municipii Romani statum amisit et in coloniam militarem rediit. Attamen reditus ad statum antiquum non debet poni simplex inclinatio, e contra, influxus novae multitudinis ex veteranis bellicis delectis, initium novae periodi prosperitatis et oeconomici evolutionis favebat. Tempus Imperatoris Augusti incidit cum periodo amplitudinis maximae oeconomici Venusiae Romanae, in qua civitas expertus est, inter alia, notabile incrementum in aedificiis et aedificiis publicis (balneis, amphitheatris, etc.). Anno 114 AD, cum sententia Imperatoris Traiani ad deviandum primigenium iter Via Appia, cum varias versus Apuliam aedificasset, Venosa e magnis itineribus communicationis abscisus est, et munus suum magnum militare centrum amittere coepit.

Nuper antiqua aetas

(L’età tardo antica)

(The late ancient age)

Nuper in antiquitate in Venesia, nunc in pristino munere resectus, etiam coram vigentis communitatis Iudaicae mercaturae dicatae, nuntium christianum divulgare coepit, praesertim in locis extra urbanis (unde praesentia nonnullarum aedificiorum religiosarum extra moenibus). Anno 238 Philippus, constituitur episcopus Venosiae, in capite magnae communitatis christianae, coepit tardum processum reponendae potestati religiosae cum potestate civili in administratione civitatis. Affirmatio episcopalis potestatis tamquam expressio novi loci regens induxit ipsum episcopum ad gradatim potestates et privilegia administrationis civilis assumendi.

Declinatio Imperii Romani occidentalis

(Il declino dell’Impero Romano di Occidente)

(The decline of the Western Roman Empire)

Declinatio unstoppable, quae a deviatione Via Appia incepit, usque ad ruinam Imperii Romani occidentalis perseveravit. Dissol- tio imperii adventum barbararum gentium sic dictarum statuit, et ideo primo saeculo XVI Byzantii primo dimidium, deinde Longobardi, qui prioris regionis Lucaniae fines occupaverunt, eam administrative in Gastaldati dividebant. ordo medii aevi, gastaldato o gastaldia erat regio administrativa, quae officiali curiae regiae praeerat, Gastaldo delegatus erat qui in agris civilibus, militaribus et iudicialibus operaretur). Ineunte Medio Aevo, Venosa vidit fines eius septentriones-orientales aliquantum retro movere et ideo eius perimetrum urbanum diminutum est. Iuxta hoc phaenomenon etiam firma firma demographica contractio et perpetua ruris desertio, quae nunc minus tuta est, facta est.

(Fungi: nuces)

Regula Langobardorum

(Il dominio longobardo)

(The Lombard rule)

Sub Longobardorum civitate, inclusa in gastaldato de Acerentino, per comitem qui per delegationem castaldius suam potestatem exercuit regebatur. Prima structura mediaevalis munitissima ad hanc periodum redit et secundum hypotheses probatissimas stetit in regione praesentis Instituti Patrum trinitariorum, olim Conventus Sant'Agostini ac deinde seminarium dioecesanum. Longobardi in Venusia manserunt per quatuor fere saecula, quibus pax et tranquillitas a Byzantinis et Saracenis identidem imminebat, qui primas incursiones fecerunt ab 840 ad 851, urbe subacta et subacta usque ad DCCCLXVI.

Saraceni et Byzantini

(Saraceni e bizantini)

(Saracens and Byzantines)

Sub dominatione Saracenorum, Venusia ulterius praedam et interitum subire debuit, quae adhuc condicionem oeconomicam precariam iam mortificabat. Anno DCCCLXVI Lodovicus II, rex Francorum, transiens de Venosa ad monasterium Montis Sancti Angeli, civitatem a Saracenis liberavit. Post eius discessum civitas in manus Byzantium se recepit, et post ultimum Saracenorum saccum anno DCCCCXXVI, in manibus Byzantinis mansit usque ad Normannorum adventum (1041).

Normanni

(I Normanni)

(The Normans)

Hoc tempore, adventus Benedictinorum in Venusiam, e regione Campaniae hodiernae veniens, momentum in perantiqua urbis historia notavit. Eorum enim praesentia favebat sensitiva urbana resuscitatio quam in fundatione abbatiae SS. Summae Trinitatis. Urbana resuscitatio, quae iam saeculo X exeunte a Basilianis et monachis Benedictinis presse inceperat, robustam in Normannia aetatem accepit. In divisione terrarum a Normannis victis, civitas Drogoni de familia Altavillae assignata (1043) quae, ut dominus absolutus, in alodio id est quasi patrimonium servavit. Hoc tempore monasterium Benedictinum Sanctae Trinitatis repertum est, quod cum Normannis maximum religionis centrum factum est, adeo ut illud ad sodalitatis Altavillae familiae locum sepulturae destinaret. Ex hoc tempore coenobium factum est beneficiarium continuarum donationum quae per saecula trinitatis Bailiwick sic dictae constituent, a Gallis prima decadibus 1800s decennio abolita et lacerata est.

Monachi Benedictini et Ierosolimitani

(I monaci benedettini e i gerosolimitani)

(The Benedictine monks and the Jerusalemites)

Prosperitas et prosperitas aedificii momenti religiosae sub finem saeculi XII pervenit, cum monachi Benedictini magnum propositum aggredi decreverunt novam ecclesiam aedificandam, quae in animo suo plus quam magnae magnitudinis fuisset. Verisimile est, nimiam magnitudinem propositi ac discriminis in quo monasterium statim post initium operum demersum est, interruptionem incepti statuit, qua parabola de urbis incremento defatigatus est. Revera, anno MCCXCVII, Bonifacius VIII Papa eas abduxit et administrationem Gerosolimitano ordini Sancti Iohannis tradidit, quae tamen in operibus proficere non potuit. Imo, Hierosolymi maluerunt praetorium suum intra urbanam aream constituere, et postquam monasterium gradatim deseruerunt, primum nucleum aedificii aedificaverunt, quod postea officiale residentiae Bali factus est (praefectus provinciae ordinis Gerosolimitani). Per annos residentia baiuli magnum pondus comparavit, adeo ut spatium ante aedificium (nunc Largo Baliaggio) quasi zona libera facta sit, nulli iurisdictioni subiecta, cui ius asyli etiam obtineri posset. .

Suevi

(Gli Svevi)

(The Swabians)

Mortuo Tancredi, quod anno 1194 gestum est, primum regnum independens a Normannis constitutum, rerum familiarium locorum notas secutus, ad Suevos transiit. Revera, anno MCCXX, Honorius III papa III Suevia coronavit Federicum II ut novum imperatorem. In Suevia periodo, Venusia civitas publica declarata est, quae ad coronam pertinebat. Ex quo multa obtinuerunt privilegia, quae primo quoque tempore in Andegavensi dominatione perstiterunt. Anno 1250, mors Friderici imperatoris et finis Sueuorum dynastia initium temporis longae declinationis Venusiae notavit.

Dynastia Andegavensis

(La dinastia angioina)

(The Angevin dynasty)

Anno 1266, investitura Caroli I Andegavensis a Clemente IX pontifice maximo, transitus a Suevia ad Dynastiam Angevin. Ut supra dictum est, primis decenniis Angevinae dynastiae, Venosa, dissimiles multarum aliarum rerum urbanarum centra Basilicatae, feudalismum restiterunt, obtinentes confirmationem privilegiorum a regibus Normannorum et Sueuorum concessarum.

Feudi tempus

(Il periodo feudale)

(The feudal period)

Postmodum, anno MCCCXLIII, mortuo Roberto Andegavensi, contrariae coronae et barones intendebantur, et hoc loco, biennio post, anno MCCCXLV, comitatus de Venosia feoffatus fuit et assignatus Roberto principi Tarento, ita inauguratus. longam seriem dominorum feudalium qui inter se successerunt feudorum possessionem (Sanseverino, Caracciolo, Ursini, del Balzo, Consalvo di Cordova, Gesualdo, Ludovisi, Caracciolo di Torella). Per feudum potestas publica de manibus episcopi ad illos domini feudalis translatus est, qui solus arbiter sortis civitatis factus est. Post Robertum et Philippum principem Tarentinum, anno 1388 Venosiae feodum Veneslaum Sanseverinum transiit, cui successit, anno 1391, a Vincentio Sanseverino. Post brevem parenthesin in qua civitas Margarita, uxor Ladislai Regis, anno 1426 Reginae Reginae concessa est, a Ser Gianni Caracciolo acquisita est, quae post paucos annos in manus Ursini dedit. In secunda medietate saeculi XV feudalis, interea in dotem migravit Mariae Donatae Ursini filiae Gabrielis domini Venosae, post matrimonium Ursinum cum Pirro del Balzo, illis transmissum, qui, anno 1458, accepit. officialis investiturae Ducatus Venesiae. Iuxta Cenna, Pirro del Balzo dominus feudalis fuit qui, fortasse etiam necessitate compulsus ad sanandum damnum terrae motu 1456, maiorem interventus fabricae aedificationis urbanae, quae inter alia ad constructionem ducebat, interventus instaurationis incepit. castri. Post Pyrrhi mortem et Aragonenses devictos, civitas fuit ad breve tempus a magno capitaneo Consalvo Cordubensi, dignitate curie primitus ab Yspania, que manebat dominus Venosa usque ad emptionem feudi. de gisualdo familia in 1543

Tempus Gesualdi

(Il periodo gesualdino)

(The Gesualdi period)

Gesualdo successit Aloisius IV filius Fabricio, pater Carlonis, maritus Geronimae Borromaei, sororis Sancti Caroli, cardinalis Mediolanensis, cuius gratia principatus Venosa factus est. Anno 1581, Fabricio successit Carlo Gesualdo filius eius. Novi domini, perceptibiles ad vitae mundanae suavitatem, Venusiam centrum intellectuale activum fecerunt, obstrinxerunt contra tardum processum marginalizationis, qui omnes principales civitates "Basilicatae" afficiebat. In tempore transitus ad familiam Gusualdi, urbs numeratur, secundum Giustiniani, 695 incendia, numerus paulatim auctus, ut urbs recepta a peste 1503 (anno 1545 numerus ignium ad annum 841 et iterum 1561 transiit. ad 1095 ). Cum Gesualdo Venosa suam Renascentiae parvae et subtilissimae culturae centrum vixit, iterabile tempus fervoris culturae, qui inauguratus est ortu Accademiae dei Piacevoli (vel Soavi) anno 1582. Hoc tempore civitas florentem vidit. tum genus intellectualium primariorum, egregie scholae iuris Marantae petitae. Tempus natalem anno 1613 finitum est, proxime inspiratum ab Emanuele Gesualdo, secundae Academiae, quae Rinascenti appellata est, quae brevissimam vitam habuit (a Martio ad Augustum), patroni sui morte praematura conditionata. Fundamentum Academiarum et actionum quae peractae satis idoneam invenerunt receptionem in gazophylacio Pyrriani castri quod familia Gesualdo in cubicula atrii transfiguraverat. Opera, anno 1553 incepta, totum Gesualdi periodum duravit. Hoc tempore, praecise anno 1607, aequilibrium politicum - sociale civitatis turbabatur impetu violentarum conflictuum oeconomicorum inter Episcopum et Gubernatorem urbis. Acerbitas armorum, quae directam participationem incolarum localium in potestate civili videbant, ad civitatis excommunicationem ducuntur. Venosa quinquennium excommunicatus vixit et, anno tantum 1613, per intercessionem novi episcopi Andreae Perbenedetti, excommunicatio vel, ut diximus, interdictum tolletur a Paulo Papa V. Mortuo Emanuele Gesualdo (1588. 1613), paucis post diebus per Carolum patrem, Isabella filia natu maior, titulos et res dignitates generis Normannorum avos possidebat. Ea nepotem Gregorii Papae XV, Duci Fiano Nicolò Ludovisi, cui filiam Laviniam pepererat, in matrimonium duxit, sed amborum praematura morte Ludovisi patrimonium Gesualdi post solutionem relevii (typico feudali tributario) publicare permisit. ).

A Gesualdo ad Ludovisicum

(Dai Gesualdo ai Ludovisi)

(From the Gesualdo to the Ludovisi)

Transitus feudorum a Gesualdo usque ad Ludovisium (principes Piombino, qui numquam in Venosa habitavit) initium novi periodi oeconomicae et culturalis declinationis in urbe notavit. Conditio "demissionis", iam gravis, ulterius ictu titulorum et bonorum feudalium a Nicolao Ludovisi ad filium Giovan Baptistae, quae anno 1665 facta est, incidit, cuius memoria manet "maximus dissipator". saeculo XVII. Eius mala procuratio eum coegit feodum vendere Giuseppe II Caracciolo di Torella, cum cognato suo de finibus herbarum. Venditio facta est die 22 maii 1698 apud Cirillo notarium Neapoli.

Saeculum XVIII

(Il secolo XVIII)

(The XVIII century)

Saeculo duodevicesimo, in curriculo notorum eventuum qui viceroyaltatem afficiebant, quae postea anno 1734 regnum sui iuris factum est, civitas Venosa mansit in altiore statu graviore et discrimine acuto, quod etiam testificata est in notabili declinatione. numerus incolarum (ex Relatione Gaudioso 1735 notatur incolas Venusiae ad mille circiter incolas). Interclusus a magnis ambitus productionis et mercatoriis Regni Neapolitani, etiam ob gravem neglectum itineris communicationis internae statum, exeunte saeculo duodevicesimo urbs in termino stadio longi temporis historiae fuit. quae secunda parte saeculi septimi coepta est. Luctuosas eventus qui Regnum Neapolitanum vertente saeculo duodevicesimo primo ac primum decenniis saeculi XIX, ut passim notum est, implicabant, inducebant ad commotionem veterum institutorum feudalium ac novarum institutionum creationem, quae definitive transmutaverunt traditionem. social and land structures. In hoc tumultuoso contextu, Venusia, quae proprium praedium praedium habebat in tripartita divisione dominii: feudalis, ecclesiastica et privata, vidit aequilibrium sociale oeconomicum suum penitus perturbari. Itaque structura ab aetate feudali hereditaria, valida praesentia Ecclesiae et coetuum religiosorum notata (Census cadastralis MDCCCVII ecclesiae attributus, ex toto, 34.4% terrae totius municipii redditus), passus est. gravi ictu a primo subversione et suppressionis legibus, et a communioribus enumeratis operationibus ab anno 1813. In contextu substantialis continuitatis peractae Monarchiae Borbonii restitutae, in Venosia primae enumeratis operationibus praediorum fraude, corruptione mutatae sunt. morae, defectus et coniventia, adeo ut verum consilium voluntarium communicent. Post periodum stasim quae usque ad 1831 duravit, civitas receptam demographicam descripserunt, ab incolis ad 7.140 ad 1843 transeunte ab 6.264 incolis.

Popularis tumultus 1848

(L’insorgenza popolare del 1848)

(The popular uprising of 1848)

Augmentum demographicum primorum '800', una cum aspiratione numquam requievit ad possessionem terrae, decrevit popularem insurgentiam 1848. Defectio incohata est die 11 mensis Aprilis, cum ad sonum tubarum et tympanorum, rustici. patriam armis invasit. In his diebus binae caedes in candenti caelo ortae erant, cum multae contumeliae et terrores. Tristis fabula post mensem fere finitum est cum solemni officio possessorum localium, qui, in aucta sessione concilii decurionum, quintam partem publici iuris venditionem signarunt, ut cum contextui procedere posset. schismata. Sed, exacto temporis spatio, veteres methodi intentae morae ad executionem distributionis redierunt. Ita factum est ut Ferdinandi II occasione terrae motus 14 Augusti 1851 (motus vehemens in aedificiis et morte XI hominum multa damna fecit), machinam officialem impeditum repressit, quae tandem resistentia contraria obtinuit. per locorum aristocratiam. Anno 1861, iterum mense Aprili, Venosa scaena dirum eventus urbis violentiae fuit. Re quidem vera, Carmine Generali Crocco, cum magna latronum manu, urbem aggressus est, quae post modicum resistentis turbae latrociniorum invaditur, eademque per triduum in misericordia permansit. antequam a viris custodiae Nationalis liberaretur. In occupatione multae strages factae sunt, sicut latrocinia, et multa vis omnis generis, adeo ut ex senatus consulto Concilii Vaticani diei 23 Octobris anni 1861 statutum est "die 10 April. 1862 in posterum omnes in hoc municipio anuli mortes ».

Nationalibus adunationem

(L’unificazione nazionale)

(National unification)

Proficiscens a nationali adunatione, civitas, ab urbana sententia, nonnullas mutationes subire coepit, quae postea ad "novam quartam partem" constructam (primum ab origine Romanae coloniae condita est". in locis proiectis usque numquam constructione tunc affectis) in area Capo le mura (nunc via Luigi La Vista) ad sinistram et dextram antiquae viae Maschito. Hoc tempore, exeunte XIX saeculo, urbs circiter VIII milia incolarum habuit et periodum condiciones oeconomicas prosperos experiri parabat, praesertim remissionibus operariorum qui in Americam Latinam emigrarunt, cibus. Per totum tempus, ab initio saeculi XX ad secundum post tempus postwar, urbs mansit in condicione sociali-oeconomica substantialis uniformitatis cum reliqua regione, ut notum est, receptui diffusa et solidata.

Terra reformatio post Bellum Orbis Terrarum II

(La riforma agraria dopo la seconda guerra mondiale)

(Land reform after the Second World War)

Post Bellum Orbis Terrarum II, ventus reformationis a primis imperiis republicanis inductus etiam Venosam attingit, quae, ab anno 1950, approbante legem reformationis terrae, vidit progressivam partitionem praediorum magnarum antiquorum constitutorum, ut vidimus. post leges subversionis. Tandem Reformatio tensiones operariorum otiosorum orta est, quae superesse coegit ad magistrorum misericordiam. Attamen, condiciones oeconomicae generales mutatae regionis assignatis impulerunt ut paulatim suas quotas desererent et ad emigrandum in Italiam Septentrionalem in periodo celeris industrialisationi essent. Quamvis omnia, tensiones sociales, iam pluries manifestata occupatione terrarum incultarum post decreta Gullo, ante approbationem terrae reformationis, non penitus resederunt. Hieme anni 1956, re vera, eventus tragicus popularis insurrectionis ad mortem perductus, per firearm iactum, iuvenum otiosorum Rocco Girasole. Sequentibus annis civitas, secundum nationalem inclinationem, significantes gradus progressus est ad efficiendum oppidum hodiernum et vivam, quod hodie se praebet oculis eorum qui eam invisendi voluptatem habent.

Abbatiae Sanctae Trinitatis: introduction

(Abbazia della Santissima Trinità: introduzione)

(Abbey of the Holy Trinity: introduction)

Abbatia SS. Trinità, sita in extremo urbis, sita est ubi olim fuit centrum politicum et oeconomicum civitatis. Constat ex tribus partibus: ecclesia antiqua, dextra saepta, provectae aedificii corpus, quod olim locus hospitio peregrinis excipiendis reservatus est (hospitium humi, monasterii in pavimento superiori); ecclesiae imperf, cuius ambitus parietes post antiquam ecclesiam enucleantur et in eodem axe permaneant; et baptisterium, probabiliter Ecclesia Christiana prima cum duobus pelvibus baptismalibus, ab hac brevi spatio separatum.

Abbatia Ss. Trinitas: constructio

(Abbazia della SS. Trinità: costruzione)

(Abbey of SS. Trinity: construction)

Primae interventus constructionis antiquae Ecclesiae, quae in veterum Christianorum aedificatione reducuntur ad saeculum V-VI, vicissim in ruinis templi pagani deo Hymenaeo dicati, inter finem ponendae sunt. 900 et initium anni 1000. Propositio ecclesiae est typica primaeva Christiana: magna media navis 10.15 metra lata, naves laterales respective quinque metra latae, et absidis tergo et cryptae "corridor" typus. Muri et columnae picturis ornatae apparent inter saeculum decimum quartum et septimum decimum (Madonna apud Infantem, S. Catharina Alexandrina, Niccolò II, Angelo Benedicente, Depositio).

Abbatia Ss. Trinitatis, interior abbatiae

(Abbazia della SS. Trinità: l’interno dell’abbazia)

(Abbey of SS. Trinity: the interior of the abbey)

Intus est iuxta memoratum frescoes sepulcrum Aberadae, uxoris Roberti Guiscardi et matris Boamundi, herois primae crucis, et contra sepulcrum de Altavilla, testimonium devotionis et studiose. religionis aedificatio.

Abbatia Ss. Trinitas: Templum imperf

(Abbazia della SS. Trinità: Il tempio incompiuto)

(Abbey of SS. Trinity: The unfinished temple)

Templum imperf, cuius introitus semicircularis arcus insignitus insignitus Ordinis Equitum Melitensis superatur, amplissimae dimensionis est (2073 metra quadrata contegens). Planta est crux latina cum transeptis valde prominentibus in armis quarum duae absides orientales obtinentur. Interior notatur praesentia multorum lapideorum e amphitheatro vicino Romano (reminiscens epigraphe latina scholae gladiatoriae Venetiarum Silvii Capitonis, in subsidio caput Medusae depingens, etc.). Discrimen in quo monasterium Benedictinum statim post extensionis initium immersit opera, fuit certe causa interruptionis eorum quae numquam completa sunt. Reliquias ante ostium muri magni curvilinei videre potes; quod hodie manet in Baptisterium vel probabilius aedificationis basilicae cum duobus pelvibus baptismalibus.

Catacumbae Judaico-Christianae (3rd-4th century)

(Catacombe ebraico-cristiane (III-IV secolo))

(Jewish-Christian catacombs (3rd-4th century))

Catacumbae Iudaeorum prope montem Maddalenam sita sunt, supra kilometre ab urbe distans. In varios nucleos notabilis interest historica et archaeologica divisa. Ordo speluncarum in topho effossa et partim collapso, praedicat praesentiam Catacumbarum Iudaeorum et Paleochristianorum. Interius sunt cellae parietales et in terra. Arcosolii duo vel tria monumenta continent ac laterales scholas liberorum. 1853 (plena documenta ad inventionem pertinentia in archivo historico conservata sunt), signa praedae et vastationis indelebilia demonstraverunt. In fine porticus principalis, sinistrorsum versus, exstant multae epigraphae (a saeculo tertio et quarto 43) litteris minio vel graphite pictis. Quarum 15 sunt graece, 11 graece, hebraice, 7 latine, 6 latine hebraice, 4 hebraice, 4 alia in fragmentis. Anno 1972 alius locus sepulturae in Maddalena colle, Christianus Catacomb IV saeculi repertus, cuius introitus originalis circiter 22 metrorum e plano viae ad Catacombum Iudaicum ducens sita erat. In andronis accessu tunc 20 arcosoli reperti sunt 10 per murum, ac partes lampadum olei et totum argillae rubrae, quae vocant BACATUS generis notationis ad IV-II saeculum aCn. C. Lucerna etiam fictilis reperta est, e anguilla delapsa, generis mediterranei et tabulae sepulchralis anno 503 adscriptae.

Communitas Iudaeorum

(La comunità ebraica)

(The Jewish community)

Communitas Judaica, cuius nucleus originalis certe Hellenisticus fuit, ut ex epigraphis constare potest, maxime mercatoribus et possessoribus constituitur. Non pauci ex suis exponentibus dignitates in imperio civitatis assumpsit. Etiam in Venusia Iudaei potestatem oeconomicam in manibus suis contulerunt, monopolium frumenti, textorum et lanarum commercium tenentes.

Castrum ducale Balzonis (15th century)

(Il castello ducale del Balzo (XV secolo))

(The ducal castle of Balzo (15th century))

In eo loco, ubi castrum situm est, antiquitus erat cathedralis ecclesia S. Felici dicata, Sanctus, qui, ut traditur, apud Venusiam, sub Diocletiano Imperatore, martyrium passus est. Antiqua cathedralis via ad munitionem eversa est cum, anno 1443, Venusia in dotem deducta est a Maria Donata Ursini, filia Gabrielis Ursini, principis Tarentini, ad Pirro del Balzo, filio Francisci Andriae ducis. Constructio operum castelli, quae in secunda parte saeculi XV incohata est, paucis decenniis continuavit. Prima species ab hodierno procul erat: apparebat enim munimentum cum plano quadrato, muro 3 metra crassum munitum, turribus cylindricis angulari, carens iisdem basibus quae medio saeculo sequenti completae sunt. . Nata ad stationem defensivam, postea residentia domini feudalis cum Gesualdo familia facta est.

Castrum ducale: A Ludovisio ad Caracciolos

(Il castello ducale: Dai Ludovisi ai Caracciolo)

(The ducal castle: From the Ludovisi to the Caracciolos)

Ludovisi ad rem feudalis transiit, omnino relicta est, et violentia impulsuum seismicorum, qui saepe per septimum decimum saeculum percussit eius structuram et functionem labefactarunt. Caracciolos (successores in feudo Ludovisi) ad refectionem partium additis, ut elegans loggia in pavimento nobili, ad confirmandum nobilem potestatem in urbe magis a vastis distantibus. gloriosi antiqui. Primigenius introitus non erat vena, a septentrione - orientem versus aperiebatur, et ponticulo instructa erat. Nunc, ineunte ponte accessus, duo capita leonina sunt ex ruinis Romanis: elementum typicum et frequentissimum emblemata in civitate quae olim nuda materia late usus est. Intus Arce, saeculo XVI octogonum, loggia columnata, atrium imminet.

Domus Horatii

(Casa di Orazio)

(House of Horace)

Site dating back to the 1st century AD. C. notior pro Domo Quinti Orazio Flacco. Constructio constans ex cubiculis patricii domus thermarum, cubiculi rotundi quod caldarium constituebat et cubiculum rectangulum adiacentem constituebat. FRONS ostendit sectiones visibiles structurarum Romanarum laterculis reticulatis tectas

M. Claudii Marcelli consulis

(Mausoleo del Console Marcus Claudius Marcellus)

(Mausoleum of Consul Marcus Claudius Marcellus)

Sepulcrum in via Melfi currente parallelo positum est. quod impossibile est cognoscere statum pristinum secundum figuram et magnitudinem. 1860 urna cineraria plumbea ad basem reperta, quae aperta erat, stratum humile pulverulentum exhibebat; quod superfuit humanae reliquiae characteris personae Romanae inde a fine saeculi I aCn-primi decennii saeculi I AD. C. Hac occasione nonnulla fragmenta vitrei, pectini, anulique argentei reperiuntur.

Baliaggio et Bali.

(Il Baliaggio (baliato) e il Balì (balivo))

(The Baliaggio (bailiwick) and the Balì (bailiff))

Baliaggio est area iurisdictionis villici. Balivo (a baiulivus Latinus, adiectivi baiuli forma, "baiulus" est nomen officialis, variis auctoritatibus vel iurisdictionis generibus, praesens praesertim superioribus saeculis in multis regionibus occidentalibus, praesertim in Europa. Etiam Balì titulus est nobilissimi ordinis membrorum quorumdam ordinum militiae, inter quas Melita.

Benedictinis ad Spedalieri

(Dai benedettini agli Spedalieri)

(From the Benedictines to the Spedalieri)

Fuit circa finem saeculi XIII, mense Septembri 1297, in Magisterio Guillelmi de Villaret, Papa Bonifacius VIII, cum Ordinem Palaestinae multa bona amisisset, ut operam suam continuaret, Bulla edita a. Urbeveteri die 22 mensis Septembris adjunxit Abbadia della SS. Trinità di Venosa quae cum Monasterio ad Monachos Benedictinos pertinebat. Post hanc translationem, Consilium Maximus, per suum Magistrum Generalem, omnia bona Abbadia intermissa administrari et gubernari a magistro recipienti generali "Spedalieri al di quà del Faro", Frà Bonifacio di Calamandrana. Postea statutum est, hoc patrimonium opulentissimum, primum in Commenda, deinde in Baliaggio (Bailiwick), secundum internas Ordinis regulas, a dignitariis administrandum ut delegati Magni Magistri, quibus et ad. Ordo ipse reditus dari debet.

annuitates

(Le rendite)

(The annuities)

Reditus, in casibus normalibus, adhibeantur ad administrationem Hospitalis S. Joannis Hierosolymitani et ad sustentationem Religiosorum, qui "divina officia" celebrarunt, et cultum Ss. Trinitatis. Praefata Bulla Bonifacii VIII statuitur, inter alia, constitutio Capituli, quae postea "Baliaggio" (Bailiwick) facta est, ex XII fratribus capellanis ad Ordinem Johanniti pertinentibus, qui munus tuendi et exercendi assignati sunt, in. ecclesia balvali Ss . Trinitate, cultus divinus et legatorum obligationes adimplere cum celebratione et sacris officiis in suffragio animarum antiquorum fundatorum. Hereditas ampla constituitur corporum possessorum, introitus ad pascua, census et alia servitia et canonicorum, variarum donationum, iurium et iurisdictionum feudalium per diversas terras, villas, castella et civitates dispersae in Lucania, Capitanata, Terra di Bari; Terra di Hydrunte et Valle di Grati in Calabria. Hoc modo primam suam conformationem habuit donec Magnus Magisterium opportunum putavit eam discerpere ad magnam Commenda, quae postea Baliaggio (Bailiwick) facta est, et nonnullae parvae Commendas variarum magnitudinum ad utilitatem imperatorum simplicium. Stabilis coram dignitatibus, qui auctoritatem suam in monasterio adnexam abbatiae sanctae Trinitatis exercuerunt, cum omnibus capellanorum et clericorum apparatu, renovato splendori abbatiae praestituta est. In hac prima residentia dignitarii, postea Balì (baiuli), per centum annos vixerunt, veneratione et devotione incolarum localium circumdati.

Saeculo XV, Baliaggio (Bailiwick) fit sui iuris

(XV secolo, il Baliaggio (bailato) diventa autonomo)

(XV century, the Baliaggio (Bailiwick) becomes autonomous)

Proficiscens a secunda parte saeculi XV, in medio periodi Aragonensis, praefectus Venetorum, non iam dependens a prioratu Barletta, gradum bailivici reale suscepit, quia dignitates quoque administrationis praefecti erant. Magnae Crucis misericordia, ideoque efficacia membra Magni Magistralis Concilii Ordinis et ad titulum Magistri Maximi aspirantis. Hac de causa, baiulus pro sua dignitate specialem concessionem habuit, ut Prioribus Monasticis, praerogativis, dignitate ac praeeminentia assimilaretur. Hoc tempore, fere certe, tota structura administrativa et repraesentativa a monasterio ad novam sedem translata est, "nobile palatium in medio civitatis novae", ubi Baiulus melius suas utilitates et generaliores defendere potuit. ordinis. Iuxta deinde descriptionem canonis. Giuseppe Crudo, ex consultatione documentorum quae nunc evanuerunt, Palatium situm erat in praedio tunc paroeciae S. Martini, in media urbe, atrio tecta et atrio, horreis et stabulis instructum. et cellaria cum sacello interno et externo contiguo, cum conclavibus impressivis in contignationibus superiorum. Per annos, nuncius nobis exempla heroismi apud quosdam Bali Venosenses, sicut de Consalvo Vela, in Rhodi insula strenuissima defensione versatus, deinde Magni Magisterii sedem obsedit. armis Soldani Muhammad II. Alius baiulus Venosa, Fra Leonardo di Prato da Lecce, eques illustris, vir armorum et diplomatis peritissimus, antea in servitio reipublicae Venetae, auctor fuit pacificationis temporalis cum exercitibus musulmanis.

Administrativus restructuring: cabrei (inventaria)

(La ristrutturazione amministrativa: i cabrei (gli inventari))

(Administrative restructuring: the cabrei (inventories))

Anno 1521 Magnus Magister Villers de l'Isle Adam inire statuit altam restaurationem structurarum peripheralium Ordinis. Precepit itaque ut dominis ballivis et commendationibus tenerentur quolibet anno viginti et quinque inventarium omnium bonorum mobilium et immobilium eorum procurationi subiacere. Haec inventaria, nomine Cabrei, in regno Neapolitano in registro Ordinis Melitae publica forma confecta sunt, auctoritate delegati Ordinis, qui in Sacro Rege Consilio sedebat. Iam inde a saeculo XVI incipiens cabrei mappae comitabantur quae non solum rustica pecunia, sed etiam hereditas aedificatio depingebatur. Quam ob rem extraordinarium fontem repraesentant studio et cognitione dynamicorum locorum singularium "administrativi" et pro ipsa cognitione dignitatum chronologicorum, qui sibi invicem per saecula succedebant.

Cicinelli Cabreo (inventarium Cicinelli)

(Il Cabreo Cicinelli)

(The Cicinelli Cabreo (the Cicinelli inventory))

Praesertim in Cabreo Cicinelli (inventario Cicinelli, cuius imagines infra videre potes), nomine a baiulo frà Don Giuseppe Maria Cicinelli (nobilis nobilis Neapolitanus, qui Palatium anno 1773 occupavit) qui eam in terram finitorem commisit. Venosa Giuseppe Pinto, praecise descriptio palatii balivalis datur, et ipsam structuram praediorum Baliaggii (bailiwick), cum relativis reditibus obtinemus.

Napoleon et Gallica decade

(Napoleone e il decennio francese)

(Napoleon and the French decade)

Paucis post annis, anno 1798, Napoleon Bonaparte, in expeditione Aegyptiaca versatus, Melitam insulam expugnare curavit, omnia Ordinis bona possidere ac eorum suppressionem decernere. Postmodum, per decennium gallicum sic dictum, cum pars amplioris operationis reformationis inter 1806 et 1808 emissae, Prioratus etiam suppressus est, ac deinde etiam abolita et suppressa est Baliaggio di Venosa, quorum mobilia et immobilia primo assignata sunt. Proprietas rei publicae Reale et postea pervenerunt ut Regii Ordinis utriusque Siciliae dotationem formarent. AD ECCLESIAM SS. Trinitas cultus servabatur, sed status desertionis progressivus paulatim inutilem fecit, etsi sub regia tutela, ut Ecclesia Juspatronati Regio (ecclesia cum praesidio regio posita). Sic finivit longum tempus praesentiae equitum Ioannis in Venusia.

"Monsignor Rocco Briscese" Bibliotheca Civica

(La Biblioteca Civica “Monsignor Rocco Briscese”)

(The "Monsignor Rocco Briscese" Civic Library)

Bibliotheca civica librum patrimonii habet circiter viginti millia bibliographicorum unitatibus, inclusa circiter 1000 volumina, inclusa manuscriptis et libris antiquis (sexto decimo, saeculo decimo septimo, editionibus saeculi XVIII). Horatii Sectio in ea erigitur, cum circiter 500 voluminibus et CCXL microfilmis a Regio Lucania anno 1992 donatis occasione duorum milium anniversariorum obitus Quinti Orazio Flacci poetae. Etiam collectionem legum ac decretorum Regni duarum Siciliarum integram servat, necnon collectionem pragmaticorum Ferdinandi saeculi XVIII.

Informationes in usu Bibliothecae

(Informazioni sulla fruizione della Biblioteca)

(Information on the use of the Library)

Archivum Historicum

(L'Archivio Storico)

(The Historical Archive)

In praemissis Ducalis Castri Balzo- nis, Archivum Historicum Municipalitatis Venosae constitutum est circiter 600 rerum inclusorum folder, volumina et registra, per numerum circiter 8000 archivalium, cum sequentibus ultimis temporibus 1487 -. 1965. Instrumenta et instrumenta inventarii habet. Includes: Professor Annibale Cogliano Archivio, Senator Vincenzo Leggieri Archivio Secreto, Monsignor Rocco Briscese Archivio Secreto.

Museum archaeologicum nationale Venosense

(Museo Archeologico Nazionale di Venosa)

(National Archaeological Museum of Venosa)

Mense Novembri 1991. Intus musei itinerarii ventos per sectionum seriem illustrantes varias vitae antiquae civitatis gradus, incipiendo a periodo Romanizatione antecedente, documentis fictilibus et votivis materiis rubris (terracotta, aereis inclusis. cingulum) IV — III saec. BC ad sacram aream Fontana dei Monaci di Bastia (hodie Banzi) et a Forento (hodie Lavello). Haec sectio dominatur instrumento funebri pueri, in quo statua parva Api tauri, et celebris askos Catarinella cum pompa funebri (late 4th-3rd century aCn). Ambulationes castri vitam antiquae Venusiae a momento fundationis repetunt, cum institutionis urbanae restauratione ac documentis maximi momenti reipublicae publicae (terracotta architecturae, productionis ceramicae nigro-pictae, ex- voto a stipe sub amphitheatro, nummo aereo di- verso). Collectio epigraphica valde significativa est et constans, sinit nos regredi gradus maximi momenti in historia antiqui centri, sicut coloniae in primo saeculo aCn conversionis. C. bene repraesentatum per templum augurale Bantini (antiquae urbis Banziae in finibus Apuliae et Lucaniae), reaedificatum in Museo, cum lapidibus inscriptis ad auspicia ducendis, et ex fragmento Tabulae Bantinae celebris, cum. textus legislativi utrimque reperti prope Oppido Lucano anno 1967. Epigraphae, quarum nonnullae revocant magistratus in refectione viarum vel in constructione substructionum ut aquaeductus, praecipue sunt funebres cum numero inscriptorum. lapides, stelae arcuatae, opercula arcae (arcae Lucaniae sic dictae), monumenta funebria cum imaginibus et statuis vitalibus, et zophoro dorico pingui, quae a. C. usque ad 4 saeculum AD. C. pretiosum testimonium ordinum socialium civitatis constituunt.

Paleolithic Museum. Paleolithic site of Notarchirico.

(Museo del Paleolitico. Sito Paleolitico di Notarchirico.)

(Paleolithic Museum. Paleolithic site of Notarchirico.)

Adveniri potest accipiendo viam Provincialem Ofantina ad Venosiam Spinazzolam in plano transitu, ac deinde viam publicam 168 sumens, post confluentes Palazzo San Gervasio, circiter novem chiliometrorum ab urbe moderna, in area montana usque ad . speluncis Lauretanae. Constat ex area musei tectae erecta et commissa ab Instituti Romani Luigi Pigorini Paleolithic. Inventio primae evidentiae humanae praesentiae in protohistoricis temporibus ob passionem et scientificam facultatem iurisconsulti Pinto et professoris Brissiensis, qui, aestate anni MCMXXIX, primas explorationis fines effecit, primas notabiles in lucem proferens. invenit. Stipendia posteriores excavationis effecit, ut series fragmentorum prehistorici hominis inveniatur, ac numerosae reliquiae animalium nunc extinctorum (elephantis antiquis, bisontibus, bove silvestri, rhinocerotis, cervi, etc.). Inter instrumenta inventa sunt duplices. Calvariae Elephas anticuus in excavationibus repertus est anno 1988. Investigatio continuatur per Superintendentiam Specialem in collaboratione cum Superintendentia Archaeologica Basilicatae, cum Universitate Neapolitana "Federico II" et cum Municipitate Venosa. Mense Septembri 1985, femur gravis fossilisis fragmentaris humani inventa est attributa personae adultae femineae. Femur, quod fortasse ad Homo erectus pertinebat, vetustissimae humanae reliquiae in Italia australi inventae sunt et nonnullas rationes pathologicas a professore Fornaciari investigaverunt, constans ex nova formatione ossei, fortasse effectus osteoperiostitis ex gravi vulnere in. per singulos femur passus est in vita. Femuris laboratoriis Instituti Humani Paleontologiae Lutetiae data est studio et eius notatione, utens seriei inaequalitatis methodo uranii attributa, ad annos circiter 300.000 annos reddita.

Archaeological Park (Domus, Terme, Amphitheatre, Paleochristian Baptistery)

(Parco Archeologico (Domus, Terme, Anfiteatro, Battistero Paleocristiano))

(Archaeological Park (Domus, Terme, Amphitheater, Paleochristian Baptistery))

In parte urbis orientali (inter ecclesias hodiernam Sancti Rocco et SS. Trinità). Hi periodo Traiano-Hadriano tribuuntur, spatium actionis intensae aedificationis, praesertim in regione publica. Vestigia ambitus thermarum integrae manent Tepidarium (pars thermarum antiquarum Romanorum ad thermas aqua calida destinata) cum parvis laminis latericiis, quae tabulam tabulatam et vestigia frigidarii sustentabant (pars thermarum antiquarum Romanorum ubi. thermae aquae frigidae sumi poterant) quae pavimentum musivum cum motivis geometricis et zoomorphicis habet. Extant multa testimonia plurium privatarum domus), probabiliter retrahens periodum deductionis colonialis 43 a.C.n., in quibusdam fornacibus reipublicae publicae aedificata et ineunte saeculo primo AD renovata est. ille aream archaeologicam stabat Amphitheatrum. Proculdubio publicum aedificium quod maxime Romana Venusia repraesentat. Constructio eius ad aetatem Julio-Claudianam (publicanam), partium structurarum in opere reticulato reduci potest, ad posteriorem aetatem ad Traianum-Hadrianicum (imperialem) aetatem pro structura mixta reduci. Ad exemplar aliorum amphitheatrarum in Romano mundo aedificatorum, praesentabatur in figura elliptica diametri mensuris circiter m. 70 x 210. Iuxta nonnullos calculos, hae dimensiones approximatae capacitati 10,000 spectantium permiserunt. Cum Venusia Romana declinante, amphitheatrum proprie per partes destructum erat et materiae furtivae usus ad urbanam ambitum urbis temperandum. Leones lapidei, quos hodie intra oppidum invenimus, ex ruinis amphitheatri re vera veniunt.

Angevin seu Pilieri Fons (13th century)

(Fontana Angioina o dei Pilieri (XIII secolo))

(Angevin or Pilieri Fountain (13th century))

Praeclarum monumentum ortum habet ex privilegio Urbis a Carolo II Andegavensi anno 1298 concessum, quo, inter alia, locorum inspectorum corpus constitutum est, non modo servato fonti praefecit, sed etiam. ditionis aquaeductus pavit. Sita est in loco a quo, usque ad 1842, urbs accessa est per portam urbis quae vocatur "Fontana". In eius finibus sunt duo leones lapidei ex ruinis Romanis (primus fere integer, caput arietis sub manu tenet).

Messer Oto Fons (14th century)

(Fontana di Messer Oto (XIV secolo))

(Messer Oto Fountain (14th century))

Ædificatum inter 1313 & 1314, juxta privilegium Roberti I Andegavensis regis concessum, cum quo urbs fontes in centro habitata habere concessum est. Sola est ab impositione mole lapidis leonis Romanae originis.

Fontis Sancti Marci

(Fontana di San Marco)

(Fountain of San Marco)

Exsistentia eius documenta est a prima parte saeculi XIV et eius constructio putatur deberi privilegio a rege Roberto concessum, quo civitas fontes in centro incolari habere licuit. Dicitur S. Marci, quod ante ecclesiam ejusdem nominis stetit.

Palatium Capitanei vel Ducis (17th century)

(Palazzo del Capitano o del Comandante (XVII secolo))

(Palace of the Captain or Commander (17th century))

Eminet singularitate systematis typologici et pro valore architecturae qui est datus a parametro lapideo qui illum tegit. Magnum aedificium, in urbano contextu pagi S. Nicolai insertum, in margine prominenti Ruscello vallis constructum est et eius fronti principalis imminet. Arcus caeci, qui structuras vallis imminentes sustinent, etiam ex longinquo perspicientes, significantem significantem capacitatem constructivam.

Calvini Palatium (XVIII saeculum);

(Palazzo Calvini (XVIII secolo))

(Calvini Palace (XVIII century))

In forma classica, ad Calvini familiam pertinebat et ab oppido Halli sedes fuit ab anno 1876. Testimonium notabilis rei historicae, cum frons bene proportionata et symmetrica. In scala marmorea tabula (Fasti Municipali) magnae magnitudinis ostendit nomina magistratuum, qui Venusiae temporibus Romanis ab 34 ad 28 aCn successerunt. Commoda elementa architecturae aedificii sunt etiam portae et larvae lapideae in fronte aedificii insertae.

Rapolla Palace (19th century)

(Palazzo Rapolla (XIX secolo))

(Rapolla Palace (19th century))

Sita in angulo vico Sallustio et vico San Domenico, totum scandalum occupat. Notum est quod Ferdinando Secundo Borbonio et latroni Crocco hospitio donati sint. In tergo principalis aedificiorum area magna praetermissa est per seriem conclavium quae pro stabulis, granariis, horreis ad collectionem salis et pulveris pyrii adhibebantur. Atrium e magno portae pervium quod vehicula onerariorum transitus permisit, singulare spatium constituit ad morphologiam urbanam denotandam. Eo tempore, familia Rapolla maximae possessores in regione erant et domicilium habebant in palatio eiusdem nominis iuxta conventum Sancti Dominici sito.

Dardes Palace

(Palazzo Dardes)

(Dardes Palace)

Post restaurationem viae (nunc via De Luca) aedificata est quae in platea cathedrali confluunt, quae cum palatii episcopalis constructio intra urbanam structuram augebat suum pondus. Aedificium notatur per vestibulum atrii (quod per portae accessum est) quae in lapide lapideo gestatur, tunica ecclesiastica bracchiorum in lapide insculpto circum quem cubicula in duobus contignationibus disponuntur. Innovatio datur ex praesentia loggiae in pavimento superiori quod tam atrii quam in anteriori parte e regione vicum aperit. ARGUMENTUM architecturae logiae aliquantum aestheticum accipit momentum. ( Loggia est elementum architectonicum , integrum saltem ab una parte , sicut porticus seu porticus , saepe elevatum et coopertum , et plerumque columnis et arcubus sustentatum . Apertum (practicable ) vel munus tantum ornamentum habere potest. Architectura Italica, praesertim a media parte saeculi XVI et XVII, maxime loggiae in solo solo, interdum etiam in primo tabulato (sic pro maenianis vel solariis) inveniuntur duae tabulae imbricatae, una in tabulato solo. et altera in tabulato primo duplicem loggiam formant;

Palatium episcopale

(Palazzo Episcopale)

(Episcopal Palace)

Cathedrali adhaeret, Palatium episcopale unum ex insignium interventuum saeculo XVII peractum est. FRONS, non valde alta, magnis fenestris in superiori tabulato notatur et duabus portis insignibus insignibus et epigraphis superantibus. Vetustissima tempus fert 1620, alter, maximus, in Ashlar laboravit, (technica quaedam caudices lapideis superimpositis in ordinibus ante movit ita ut articulationes horizontales et verticales sulcatae et e superficie structurae plano repositae cum effectu uniuscuiusque scandali eminenti), 1639 datae.

Palazzo del Balì (baiulus palatii)

(Palazzo del Balì (balivo))

(Palazzo del Balì (bailiff palace))

Original core dating back to the 14th century. Ad modernum aedificium refectus saeculo XIX. Aedificavit inter medium saeculi XV et primam partem saeculi XVI, et restituta est anno 1500 a Fratre Arcidino Gorizio Barba. Ius asyli in tota area ante aedificium valuit, quod tum per ambitum columnarum parvarum cum cruce Melitensium metalli superne, inter se catenis connexum. Post Ordinis suppressionem tempore Napoleo, bona Baliaggio (bailiwick) di Venosa, incluso palatio balival, ad rem publicam transierunt. Palatium in sortes divisum variis dominis venundatum est. In secunda parte saeculi XIX, in structuram pristinam ab uno possessore unita, sacerdos Iosephus Nicola Briscese donata est ab posteriori fratri Mauro, qui anno MDCCCXCIV restitutioni et renovationi totius aedificii provisus est. et latitudo . Hodie, post seriem vicissitudines, ad antiquum splendorem rediit, habitatio deversoria adhibetur.

Cathedralis Ecclesiae Sancti Andreae Apostoli (16th century)

(Cattedrale di Sant’Andrea apostolo (XVI secolo))

(Cathedral of Sant'Andrea Apostolo (16th century))

Incipiens anno 1470 aedificata, et plus triginta annis, eo loco aedificata est, ubi antiqua ecclesia parochialis Sancti Basilii stabat, in medio quadrati magnae officinae fabrorum fabrorum ac multarum officinarum officinarum, quae tum dirutae erant. viam ad sacram aedificationem, cui campana turris adicitur. Turris campanaria 42 metrorum alta est cum tribus areis cubicis et duobus contignationibus prismaticis octagonalibus, spira pyramidalis cum magna sphæra metallica in summo, cruce tempestatis superata. Materia constructionis ex Amphitheatro Romano sumpta est, et hanc rationem inscriptionum Latinarum et lapidum funebres explicat. Cum Episcopo Perbenedetti praeposito dioecesis ab anno 1611 ad 1634, (cuius duae stemmata notantur), campanae inaugurata sunt, maxime verosimillime anno 1614 cum prima synodo dioecesana congruente.

Cathedralis Ecclesiae Sancti Andreæ Apostoli: De extensione ecclesiae

(Cattedrale di Sant’Andrea apostolo: l'impianto della chiesa)

(Cathedral of Sant'Andrea Apostolo: the layout of the church)

Propositio ecclesiae consistit in tribus navibus modulis cum arcubus acutis. Aedificium magnae magnitudinis non peculiares notas extrinsecus praebet, nisi post tergum sectionem, congruentem cum area presbyterali. In ecclesia nonnulla insignia familiae del Balzo obtinent summo fornices in cartouche. In crypta extat monumentum exsequiae Mariae Donatae Ursini, uxoris Pirro del Balzo. Ad sinistram maioris introitus in summo sunt cymbia tria signa euangelistarum significantia: leo, bos, liber magnus in primitiva scriptura. Sunt etiam nonnulla sacella, excepta SS. Sacramentum, cuius arcus introitus ad 1520. Retro gaudet duos tectorios biblicos habet: Iudith et Holofernes et David et Goliath.

Ecclesia Sancti Filippi Neri, quae del Purgatorio est appellata (17th century)

(Chiesa San Filippo Neri, detta del Purgatorio (XVII secolo))

(Church of San Filippo Neri, known as del Purgatorio (17th century))

Ecclesia aedificata est voluntate episcopi Francisci Mariae Neri (1678 – 1684). Proprietas turris campanae illustratur, quae partem efficit frontis pulchri ac sobrii, omnes zophoras, volutationes, iectiones et pinnacula, opus architecti Romani, qui Venusiam circa annum 1680 a Ioanne Baptista De Luca allatus est. tempore Innocentii Papae XI Auditoris. Intus sunt columnae pulchrae contortae et depictae San Filippo Carlo Maratta attributae (1625 – 1713).

Ecclesia Sancti Martini de Grecis (13th century)

(Chiesa di San Martino dei Greci (XIII secolo))

(Church of San Martino dei Greci (13th century))

Antiqua dependentia urbana monasterii Italo-Graecorum Sancti Nicolai di Morbano, extra moenia extramoenia, circa medium saeculi XIII aedificatum est. Post suppressionem Sancti Nicolai tituli et possessiones ad Commenda di Morbano pertinentes ei annexae sunt. Anno 1530 Capitulo Cathedrali iuncta est, et paroecia usque ad annum 1820 mansit. Portam habet capitulis corinthiis ornatam, et intra antiquam tabulam Byzantinam (nunc ad ecclesiam cathedralem translatam), Madonna Idriae depingens. Sacristiae porta insignia Lilii Franciae gerit. In hac antiqua ecclesia etiam pulchra pictura est depingens Santa Barbara, sancta patrona et patrona fossorum et tormentorum.

Ecclesia Sancti Michaelis Arcangelo (16th century), olim San Giorgio . dedicata

(Chiesa di San Michele Arcangelo (XVI secolo), già intitolata a San Giorgio)

(Church of San Michele Arcangelo (16th century), formerly dedicated to San Giorgio)

Constructio opera ecclesiae, cum turri annexa quae Monsignore dicitur, anno 1613 praesumi coepta est, cum Genuenses patricii fratres Orazio et Marco Aurelio, e familia Giustiniani, originaliter ex insula Chio Graeca, novo imperatore instituendo. San Giorgio di Chio, ordinis Ierosolimitani, volens novum imperatorium consilio classico conformare, ecclesia Sancti Giorgii aedificata erat, quae fuisset "caput" imperatorum et "domus bona voluntas" erit commodus ut domus residentiae commendatoris”. Ecclesia, iam exeunte saeculo decimo septimo, nomen mutavit San Michele et turri Monsignore ut sedes aestivalis episcopi adhibita est. In momento rationes huius mutationis nominationis ecclesiae praebere non possumus, sed constat communem iconographicam originem duorum Sanctorum "militum Christi", qui telum contra Satanam vibrant, induci tamen debet. consideratio.

Ecclesia Sancti Dominici (XVIII saeculum);

(Chiesa di San Domenico (XVIII secolo))

(Church of San Domenico (XVIII century))

aedificata ad preces Pirro del Balzo, tunc Venosiae Ducis. Altissime reformavit ad originale consilium comparatum, ob gravissimae calamitatis terrae motus anno MDCCCLI passa, cum fidelium eleemosynis reaedificanda erat, et ob liberalitatem Ferdinandi II Borbonius revocatus est. lapidea intus murata. Peculiaris cura est triptychum marmoris fronti insertum.

Ecclesia Sancti Rocco (16th century)

(Chiesa di San Rocco (XVI secolo))

(Church of San Rocco (16th century))

Constructa est anno MDIII, cum civitas peste percussa, in honorem Sancti, qui postea urbem ab tanta clade liberaret. Postea post terrae motum Augusti 1851 refectum est.

Ecclesia Sancti Biagio (16th century)

(Chiesa di San Biagio (XVI secolo))

(Church of San Biagio (16th century))

Dating in saeculo XVI, probabiliter aedificatum erat reliquiis aedificii religiosi prioris. Quamvis parvitas eius, evenit ut unum ex insignioribus episodiis architecturae in processu redeventionis urbanae ambitus eo tempore incohata sit. Clausa ad cultum per aliquot decennia, visitator frontem peculiaris utilitatis praebet ob semicolumnas solidae praesentiae innixas, praeter portam, cum alterna tabulato superantibus fastigio ac numerosis plasmatis formis. Praecipue interesting phaleras laterales molles lapideas depingunt, lorica armorum Pirro del Balzo et lorica armorum principum Ludovisi.

Ecclesia Sancti Iohannis (16th century)

(Chiesa di San Giovanni (XVI secolo))

(Church of San Giovanni (16th century))

Probabiliter aedificata est ecclesia mediaevalis praeiacens parva. Primus exsistentiae suae nuntius ad 1530. Apparet omnino reaedificatum fuisse in secunda parte saeculi XIX, sequentis terrae motus MDCCCLI Nota praeclaram spiram campanae (coronationis, triangularis vel pyramidalis figurae, aedificii vel aedificii. partem).

Monasterium Madonna delle Grazie (15th/16th century)

(Monastero della Madonna delle Grazie (XV/XVI secolo))

(Monastery of the Madonna delle Grazie (15th / 16th century))

Anno 1503 aedificata et anno 1657 consecrata, locus pristinus ab urbe moenibus circiter ducentos quinquaginta passus erat, via Appia antiqua. Anno 1591, operibus eiusdem extensionis prosequentibus, conventus fratrum minorum Capuccinorum fundatus est. Coenobium sub titulo Sancti Sebastiani iuxta formam pauperum Capuccinorum constructum est. Cellulae plus quam externae conclavi ad domos peregrinorum erant. Fratres conventus de Venosia et circumiacentibus villis in eleemosyna vivebant. Coenobium anno 1629 amplificatum est additis 5 cellulis novis circiter 200 ducatorum sumptum. Anno 1866 definite relicta fuit, secundum normas omissas pro religiosorum ordinum suppressione. Ecclesia erat albariis et tectoriis abundanter ornata; in medio dolii testudine mediae navigii repraesentabatur "Iudicium Salomonis", cum in lateralibus lunettes erant tegula sanctorum Franciscanorum et Christus Redemptor. Post abdicationem conventus patres Alcantarini, qui ultimo tempore a Capuccinis suscepti sunt, solus cultus spatium ab ecclesia occupatum in aedificio usus est. Incipiens a primis annis XX saeculo, conventus usus est ut locus residentiae, ita immutationes ac modificationes subeundae ut necessitatibus occurrerent usui novo intento. Postmodum, a sexaginta sexagenis incipiens, gradatim structuram gravem patitur depravationem, praesertim in statu totalis desertionis et actibus vandalismi in summa indifferentia perpetratis.

Monasterium Madonna delle Grazie: restauratio pro 2000 Iubilaeum

(Monastero della Madonna delle Grazie: il restauro per il Giubileo del 2000)

(Monastery of the Madonna delle Grazie: the restoration for the 2000 Jubilee)

Cum opus restaurationis inceptum Iubilaei anni MM, systema typologicum originalis restituitur et structurae structurae restitutio exercetur. Sed tectoria et tectoria recuperare non potuit, quae totam testudinem centralem dolio crypta lunettis obtexit. Hodie, post refectionem, aedificium est in duobus gradibus: prima sacellum cum testudine rectangula centrali consistit, vetustissimum nucleum totius complexi repraesentat, cum abside aream ab arcu triumphali arcuato ab reliquis divisam et in. laevum, a latere porticus; secundus constat ex tribus corridoribus orthogonalibus inter se, per quos intratis cellulas conventus ordinatas per ambitum aedificii externum et internum cum visu intra claustrum et partim in elevatis externis. Propositio cubiculorum simplex est et cellulae parvae signa paupertatis et pondus vitae monasticae, quae sunt meditationis, orationis et eleemosynae faciunt. Turris campanaria recentiori tempore addita, partim in dolii testudine ecclesiae inseritur, partim in camera monasterii subiecta.

Monasterium Montalbense sub titulo Sancti Benedicti

(Monastero di Montalbo sotto il titolo di San Benedetto)

(Montalbo Monastery under the title of San Benedetto)

Titulus ecclesiae vel monasterii: in hodierna lingua liturgica nomen mysterii vel sancti significat, cui ecclesia honori dicata est. Original core dating back to the 11th century. Sita circiter duo chiliometra a centro habitata, eius constructio tempora reducit ad annum circiter 1032. Foemina monasterium ei annexum est, postea intra muros movetur, quod usque ad maximam triginta monialium numeratur. Intus sunt picturae antiquae.

Quintus Horatius Flacco

(Quinto Orazio Flacco)

Venusiae 65 in. C. - 8 Romae, a. C. Natus est die 8 mensis Decembris anno 65 a.C.n. Filius servuli liberti (liberti), magistrum maxime patrem habuit, cui immensam gratiam semper coluit. Communi tenacitate pater laborare permittit ut filius in urbe resideret, fortasse fatum praesagium suum.

Quinto Orazio Flacco:

(Quinto Orazio Flacco: la formazione)

(Quinto Orazio Flacco: training)

Romae optimas grammaticas et rhetoricas scholas frequentavit, discipulus inter alios Orbilionis grammatici Beneventani. Apud XVIII poeta Athenis erat, ubi praecipuae aetatis culturae studuit, clarorum academicorum, peripateticorum et Epicureorum studiosus. Adhaesio ideologiae populari: Horatius Athenis in doctrina republicana iuvenum patricii Romani adhaesit atque in hoc tempore historico proelio Philippiensi implicatus est (42 a.C.n.). Miro modo servatus, Romam rediit (41 a.C.n.), adhibito ambagibus Octaviani politicis, qui tamen rusticis praediis non pepercit in patria Venosa, quae postea publicata erant. Ratione privatus, debuit accommodare ad officium commissarii librarius.

Quinto Orazio Flacco: De successu compositionum

(Quinto Orazio Flacco: il successo delle composizioni)

(Quinto Orazio Flacco: the success of the compositions)

Interea Romae laudatores eius compositiones invenire coeperunt, moxque a Virgilio et a Vario amicis facti sunt; Maecenati autem eum, qui iam Venosa poetae nuntium acceperat. Cum Maecenati familiari- tate ad Augustum Augustum proxime accessit. Augustus eum secretarium suum designavit, sed Horatius invitationem recusavit, licet rem suam tam in re politica quam in litterario partiretur. 17 a. C. datum, ut carmen saeculare in honorem Apollinis et Dianae scriberet, ludis saecularibus canendi. (Ludi Saeculares fuerunt religiosae celebrationes, sacrificia et spectacula theatralia, quae Romae antiquitus per tres dies et tres noctes habitae sunt quae finem unius "saeculi" (saeculi) et initium sequentis. longitudo vitae humanae possibilis, inter 100 et 110 annos durare existimata est. In 20 a. C. "Epistolae", secundus liber, qui tres longas compositiones de argumentis aestheticis possidet, ars poetica divulgare coepit. In ultimo vitae suae anno scripsit Odarum quatuor libros, inter quos exstant Romanae Odae sic dictae. Mortuus est die XXVII mensis Novembris anno VIII aCn post breve tempus amicissimi et protectoris sui, relictis possessionibus Augusti, qui eum in Esquiliis iuxta Maecenatis sepulcrum sepeliverant.

Quinto Orazio Flacco: Opera

(Quinto Orazio Flacco: le opere)

(Quinto Orazio Flacco: the works)

opera: Epodi (17 compositiones metrice ordinatae); Satires (lib. 35 – 33 BC; II. Odes (I, II, III, IV); Epistolarum libri II. Carmen saeculare; Epistola ai Pisoni seu Ars Poetica.

Carolus Gesualdo

(Carlo Gesualdo)

Venosa 1566 - Gesualdo 1613. Natus est die VIII mensis Martii anno MDLXVI Fabricio II et Geronima Borromaeo, sorore Sancti Caroli. Studuit Neapoli, et fuit compositor madrigal et musicae sacrae, nunc per orbem notus. Ab ineunte aetate magnam musicae passionem praebuit ac ante annum XIX suum primum motem edidit: « Ne reminiscaris, Domine, delicta nostra » (dimitte, domine, peccata nostra). (Motetus est compositio musica, vocalis, vel sine instrumentis, sacrae inspirationis). Anno 1586 Mariam d'Avalos consobrinam suam, regii generis Hispanicae stirpem, anno 1560 ex Carlo, Montesarchio et Sveva Gesualdo comite, duxit. Nuptiae factae sunt mense maio 1586 cum dispensatione a Sixto V pontifice maximo, in ecclesia S. Dominici Maggiore Neapoli, prope palatium sita, ubi de familia Gesualdi degebat. Natus erat Carlo XX annorum et Maria 26. Filius Emanuele natus est e matrimonio.

Carlo Gesualdo. Occisio uxoris Mariae D'Avalos et Carafa . ducis

(Carlo Gesualdo: L’omicidio della moglie Maria D’Avalos e del Duca Carafa)

(Carlo Gesualdo. The murder of his wife Maria D'Avalos and Duke Carafa)

Nimis venationi et musicae deditus non intellexit uxorem suam pulchram sentire neglectam esse ad arma formosae ducis Andriae Fabricii Carafa confugere. Duo amantes, nocte inter diem Martis 16 et Mercurii 17 Octobris 1590, in cubiculo Mariae deprehensi sunt et crudeliter trucidati sunt. Princeps, in tanta facinora, nonnullis armatis praesidiis adiutus est. Carolum vero ad parricidalem violentiam invito ipso adductum fuisse; plusque quam dolori personali ab eo qui iniungebatur obligationem ulciscendi, cum sanguine, delictum familiae.

Carlo Gesualdo

(Carlo Gesualdo: Il rifugio nella fortezza di Gesualdo)

(Carlo Gesualdo: The refuge in the Gesualdo fortress)

Ut ultionem Carafae evaderet, Neapolim discessit et in arcem inaccessam et inexpugnabilem Gisualdi castrum confugit. Hic sedit annos decem et septem, et in eo sedulo operam suam Gusualdo vicum studio et amore dedicavit; ecclesias et coenobia habuit aedificata. In arce princeps musicae se totum incumbere potuit; scripsit madrigales et motetas, quorum multae typis impressae sunt in arce typographica impressae per Ioannem Iacobum Carlino. Post tres annos et quatuor menses ex duplici caede ivit, comitante fratre suo Ferdinando Sanseverino comite Saponariae, comite Cesare Caracciolo et Scipione Stella musico, Ferrariam iterum in matrimonium (21 Februarii 1594) cum Eleonora. d'Este, consobrinus Alphonsi II Ferrariae Ducis, quocum genuit Alphonsinum filium, qui prima aetate decessit. Duplex homicidium poenitens, a migrationibus et intestinis suppliciis correptus compunctione et afflicta, Princeps momenta angoris experta est. Die 20 Augusti 1613 nuntium accepit Venusiae de casu unici filii Emanuelis. Carlo dolore victus est et post paucos dies, die VIII mensis Septembris, vivere destitit. Eius reliquiae Neapoli requiescit in ecclesia Gesù Nuovo.

Ioannis Baptistae De Luca

(Giovan Battista De Luca)

Venosa 1614. - Romae 1683. Natus est Venosa anno 1614 ex humili familia. Studuit iuris Salerni et Neapoli, ubi anno 1635 deduxit et ubi legem exercuit. Annos natus XXI, Venusiam rediens, ad Capituli Cathedralis tamquam Vicarium Generalem pertinebat. Hac facultate abusus principis Nicolai Ludovisii restitit et, ut illos animadverteret, patriam relinquere debuit. Romam pergens, ubi anno 1654 confugit, mox clarus factus est, donec dignitates a Clemente X pontifice obtinuit, habitum ecclesiasticum assumpsit, auditor et secretarius memorialium factus est Innocentii XI, qui anno 1681 eum Cardinalem nominavit. .

Giovan Baptistae De Luca: Opera

(Giovan Battista De Luca: le opere)

(Giovan Battista De Luca: the works)

Eius praecipuum opus est "Theatrum veritatis et iustitiae, sive decisivi discursus per materias seu titulos distincti" (21 volumina, Romae 1669 – 73), in quibus studia sua et orationes in praxi advocatiae collegit ac iussit. Theatrum deminutionem italice edidit titulo "Il dottor vulgare seu compendium iuris civilis, canonici, feudalis et municipalis in rebus usu receptarum maxime" (15 books, 1673), in qua occasione disputavit. de programmate italico in documentis iudicialibus. De Luca non solum eruditus ac modernus iurisconsultus, sed etiam luculentus scriptor, inter exempla technicae ac scientificae prosae saeculi septimi decimi insignis collocandus est. Verisimile est etiam "Instituta civilia", necnon opera de rebus oeconomicis et rebus oeconomicis. Mortuus est quinto die mensis Februarii anno MDCLXXXIII, ac in memoriam suae patriae, studiosos meritorum studiosorum academiae, dotem virginum nuptiarum, et frumenti donationem instituit. Ecclesias Venetas, praesertim Purgatorium, S. Mariae de Scala intra muros, Cathedralem, nec non picturas pulcherrimas Marantae restituit, ac exornavit. Sepultus est magnifico mausoleo in ecclesia S. Spiritus dei Napoletani, Romae via Giulia. Cardinales sepeliri volebant in Ecclesia S. Hieronymi degli Schiavoni, quam procurabat. Amicum suum Cardinalem Pamphilum praetulit ecclesiae S. Spiritus. Bibliotheca Civica Venetensis opera iuridica et theologica plurima servat.

Robertus Maranta

(Roberto Maranta)

Venosa 1476. Melfi 1539. Filius Bartholomaei, generosus Tramonti, oppido Citrae Principatus, qui consedit in Venezia, natus est anno 1476. Lectus in iure, ac per plures annos in studio Salernitano docuit ac deinde in. panormitano et Neapolitano. Vivam Cennae, nobilissimi veneosianae originis, duxit uxorem, quattuor filios habuit: Bartholomaeum, Pomponium, Lucium et Silvium. Caracciolos auditor generalis, in legibus canonicis perutile fuit. Huic debemus tractatus "De multiplici rerum alienatione prohibitorum". Recessit auditor generalis in Melfis, tunc fugeret cum familia sua propter pestem anni 1501. Refugit in castrum Lagopesole, ubi principale opus suum composuit "Tractatus de ordinatione judiciorum sive Speculum Aureum et lumen advocatorum praxis. civilis". Aliud magni momenti opus eius, quod postea composuit, illud Feudi inscribitur, in quo praesertim de quaestionibus ad legem feudalem pertinentibus egit. Obiit Melfi anno MDXXXIX.

Bartholomaeus Maranta

(Bartolomeo Maranta)

Venosa Prima pars saeculi XVI - Molfetta 1571. Filius Roberti et Vivae Cennae, progenies unius e nobilissimarum familiae Venosiae. Ex fontibus bibliographicis in promptu non potest exactum diem nativitatis constituere, sed scimus eum, naturali inclinatione excultum, antiquitatis studiorum amore in classicis textibus initiatum; quem in Studio Neapolitano profunde studuit.

Bartholomaeus Maranta:

(Bartolomeo Maranta: gli studi)

(Bartolomeo Maranta: studies)

Anno 1550 Pisas perveniens Ulisse Aldrovrandi ( 1522 - 1605 ) se contulit , cum quo in amicitiis semper fuit , litterarum commercio testatus . Una cum Aldrovrandis lectiones frequentavit Lucae di Ghino Ghini, professoris in Academia Pisana ab anno 1554 ad 1555. Hic fuit qui leporem et arcana botanica arte Maranta detexit. Maranta in urbe Tusca rudimenta artis botanicae et scientiarum medicarum ex Ghini discere potuit et cum illa hereditate culturali quae transitu relicta fuerat, paucis ante decenniis a celeberrimo saeculo doctore. Paracelsus, una ex fidelissimis discipulis, Johannes Oporinus. Lucullianae quaestiones quae lucem ab Oporino anno 1564 videbunt.

Bartolomeo Maranta: peritia medicinae et botanica

(Bartolomeo Maranta: la competenza medica e botanica)

(Bartolomeo Maranta: medical and botanical expertise)

Sub finem anni 1556 medicinam exercere dicitur in servitio principis Vespasiani Gonzagae, ducis Italici, politici et patroni, ducis Sabbionetae et marchionis Ostiensis). Eodem anno Neapolim revertit, ubi hortum botanicum frequentare coepit, quem Gian Vincenzo Pinelli exoticis et raris plantis praeparaverat. Anno 1559 Venetiis methodum cognoscendorum simplicium medicamentorum libri tres edidit, in qua Maranta collegit fructum lectionum Pisis secutus, ac praesertim in doctrina Lucae Ghini et Gian Vincenzo Pinelli. "Methodus" botanicus Venetorum admirationem maximarum auctoritatum scientificorum illius aetatis meruit.

Bartolomeo Maranta: Iudicium Sanctae Inquisitionis et reditus ad Molfettam

(Bartolomeo Maranta: Il processo della Santa Inquisizione e il ritorno a Molfetta)

(Bartolomeo Maranta: The trial of the Holy Inquisition and the return to Molfetta)

Neapoli, inter 1559 et 1561, Maranta, relictis studiis medicinae-scientificiis, se paene unice dedit in litterarum studiorum numquam oblivione. Reapse codices poeticorum litteratorum ad hoc tempus reducunt in problemata interpretationis Horatii Ars Poetica et Aristotelis Poetica. Anno 1562, Sanctae Inquisitionis iudicio subiectus, in grave periculum cucurrit, interventu fratris Lucii, Episcopi Lavelli, evasit. Anno 1568 Maranta Romae erat in ministerio Cardinalis Castiglioni della Trinità, sed iam insequenti anno reverti debebat Molfettam ubi fratres suos degebant. In Molfetta ultimis vitae suae annis vixit, Aldrovandi amicitia adhuc consolatus, in cuius epistola postrema epistola 9 aprilis 1570 data conservatur, et in eadem civitate obiit die 24 martii 1571. Reliquiae eius in ecclesia requiescunt. populi Sancti Bernardini in Molfetta.

Aloisius Tansillo

(Luigi Tansillo)

Venusiae 1510 — 1568 Theanensis. Natus est Venosa anno 1510, ex Vincentio, medico et philosopho Nola, et Laura Cappellano e Venesia. Primum studuit cum avunculo suo Ambrogio Leone, erudito humanissimo, qui Ippolita Tansillo duxerat, ac postea Neapoli. Semper in officio fuit prorex Don Pedro Toletano, secretario ac filio Don Garzia. Praefectus etiam erat Caietae et amicus Tasso temporis et potentum dominorum. Amavit mulierem stirpis regiae, Mariam D'Aragonam, uxorem Alfonsi D'Avalos, primi ducis Caroli V. Anno 1550 in matrimonium duxit Luisam Punzo (vel Punzio) cum qua sex liberos, 3 mares et 3 feminas habuit.

Aloisius La Vista

(Luigi La Vista)

Venosa 1820 - Neapoli 1848. Natus est Venosa die 29 mensis Ianuarii anno MDCCCXX ad Nicola La Vista physicum et Mariam Nicola Petrum, qui eum orbum ante annos sex reliquit. Hic primum praeceptorem suum avum paternum habuit, qui in puero rarae ingenii incremento favebat. Studuit primum in seminario Molfettae, postea Neapoli, ubi fuit discipulus Francisci De Santis, et studia sua Villari inter alios contubernio perfecit. Poeta mortuus est die 15 mensis Maii anno 1848 in notissima seditione Neapolitana contra Burbonos.

Iacobus Di Chirico

(Giacomo Di Chirico)

Venosa 1844 - Neapoli 1883. Natus est Venosa die XXV mensis Ianuarii anno MDCCCXLIV Luigius, modestus faber LVI annorum et Caterina Savino in bibula humili in regione Sancti Nicolai. Condiciones oeconomicae familiae, iam magnae precariae, 1847 praecipitatae sunt morte familiae. Ob precarias condiciones oeconomicae familiae Iacobi mox in tonstrina tabernam laborandum est, ubi usque ad medium sexagesimum permansit. Cum iuvenis esset, tamen adulescens signa obsessionis et inquietudinis ostendit, praeclaram inclinationem ad observationem et repraesentationem colorum, qui in mania trahendi transferendi sunt, ad imagines faciendas. Quam ob rem, labente tempore, Iacobus se tonsori suo fato non resignat. Iacobus in humili tabernam tonsoris mansit usque ad annos viginti.

Giacomo Di Chirico: Exercitatio Neapolitana

(Giacomo Di Chirico: la formazione a Napoli)

(Giacomo Di Chirico: training in Naples)

Autumno MDCCCLXV, Neapolim se contulit ut Regium Institutum Finium Artium interesset, ob singularem subsidium sibi primum a Municipalitate donatum, "cum clausula continuabitur si probat ex studiis suis optimum fructum haurire. ", ac deinde per administrationem provincialem. Unde et artis suae donis largiter semper ad patrium castellum accessit, cum picturis, omnibus mundi partibus admirandis, quaesitis ac disputando, moenia illustrium domorum ornavit. Neapoli, in sua hora, privata artificis studio notum et observatum eo tempore assidue prosequitur. Haec est Thomas De Vivo, professor honorarius Instituti, cum quo solidam amicitiae et admirationis necessitudinem conservat.

Giacomo Di Chirico: Romae migratio

(Giacomo Di Chirico: Il trasferimento a Roma)

(Giacomo Di Chirico: The move to Rome)

Mansit cum Thomaso De Vivo per biennium, dum Institutum Artium Finium tunc intenderet, persuasus necessitatem suam ambitum professionalem dilatare et "morelli modo cognoscere, qui omnium rerum observationem pro fundamento habebat". Is verus est ", Neapolim relinquit et Romam proficiscitur. In "Urbe aeterna" suam opinionem artium studio naturae dilatat. Eius mora triennium perduravit, quo praecipuam porticus artis Italicae visitavit.

Giacomo Di Chirico: De reditu Neapolim

(Giacomo Di Chirico: Il rientro a Napoli)

(Giacomo Di Chirico: The return to Naples)

Reversus Neapoli picturam studiorum aperuit, ita in scaenam artis Neapolitanae prospiciens, se faciens ab Instituti magistris primis operibus "historicis" pingendi. Neapolim se con- stituit magnorum ingeniorum et magnarum innovationum artifex, opera participans maximis muneribus nationalibus et internationalibus. Anno 1879, in casum extraordinariorum successuum in Nationibus patratis, Rex ei titulum Equitis Coronae Italiae confert. Superiore anno, post matrimonium in Maiori contractum, cum Aemilia D'Amato, fortasse affinis est Raffaele Mayorese pictori, unica filia Maria, Neapoli die 10 mensis Maii anno 1883 nata, paulo ante mortem eius quae ad finem venit. ejufdem anni. Quamquam paternitatis gaudium, postremi pauci menses dolent, ut signa quaedam mentis inaequalitatis manifestiora facta sunt, cum momenta memoriae partialis amissionis. A die 30 mensis Novembris anni superioris re vera in Asylo Provinciali Neapolitano inclusus fuit, ubi die 16 Decembris 1883 mortuus est, in summa curriculo et artis maturitate.

Emanuele Virgilio

(Emanuele Virgilio)

Venosa 1868 - Tortolì 1923. Natus est die 3 augusti 1868 ad Teresam D'Andrettam et Antonio, mercatori panno, oriundo e Canneto di Bari. Peculiarem ab ineunte aetate inclinationem praebuit ad vitam sacerdotalem. Canonicus Saverio D'Andretta cura consobrinae matris suae permissus est, qui eum sequetur donec seminarium ingrediatur, unde a sacerdote die 22 mensis Maii 1891. Egit ab initio ministerium sacerdotale. magister literarum in seminario episcopali, cuius postea rector fiet.

Emanuele Virgilio: solers norma et opus redemptionis socialis

(Emanuele Virgilio: le capacità organizzative e l’opera di redenzione sociale)

(Emanuele Virgilio: organizational skills and the work of social redemption)

Magnis organis artibus instructus, seminarium Venosiae in pristinam gloriam restaurare studuit, illud in novis fundamentis ordinans secundum hodiernam doctrinam et administrationem normas. Non solum ad spiritualem animarum curam se limitavit, sed etiam in materialibus fidelium dioecesis necessitatibus interesset, multo magis credibiliorem fore suam praedicationem persuasit si partem activam in vita et quaestionibus accepisset. in societate temporis. Intra hanc intentionis compagem, institutionem Cassa Rurale S. Felicis (Rural bank) concepit et effecit ut obveniant exigentiis honorum possessorum parvarum, qui plerumque victimae pervulgatae praxis, usurae erant. Etiam Cassa ad finem migratorii crescentis fluere intendebat, qui his annis valde validus erat. In assidua eius navitate etiam alia fortia incepta ad illa tempora erant omniaque ad socialem evolutionem spectantia illa in qua vixit. Formas cooperationis inter iuvenes promovit, formas emancipationis pro mulieribus, nonnullas ex illis mittens ut experientias exercerent in Italia septentrionali. Multis modis pro iustitia sociali laboravit participando disceptationem quae in Italia his annis circa Quaestionem agrariam gerebatur. Eius tamen officium sociale non avocavit a cura in fortuna dioecesis Venosinae, quae in periculo suppressionis erat, eiusque directa cura Pius X decrevit.

Emanuele Virgilio: the appointment in the bishop

(Emanuele Virgilio: la nomina a vescovo)

(Emanuele Virgilio: the appointment as bishop)

Episcopus constitutus est mense Maio 1910, et in regionem Ogliastrae in Sardiniam missus. Hoc novo officio suo infatigabili sociali redemptionis opere prosequebatur. Promovit seminarii agriculturae Arzanae instaurationem, quae mox disciplinae locus factus est et fons oeconomici et socialis pro tota provincia. Obiit Tortolì in provincia Nuoro die 27 mensis Ianuarii anno MDCCCCXXIII.

Pasquale Del Giudice: Garibaldi dedicatio et educatio Neapoli

(Pasquale Del Giudice: l’impegno garibaldino e la formazione a Napoli)

(Pasquale Del Giudice: Garibaldi's commitment and training in Naples)

Venosa 1842 - Papiae 1924. Pasquale Del Giudice natus est Venesae die 14 mensis Februarii anno 1842. Post primariam scholam Neapolim venit ad studia universitatis, in qua, tumultu permotus Risorgimento, inter voluntarios Garibaldi conscriptus est. Ad Avezzana divisio aggregatus est, cum qua inter diem 17 et 18 Octobris 1860 in Pettorano, iussu Colonelli Nullo, pugnavit, et captus est. Post parenthesin bellicae pugnae, anno 1863 gradum in universitate Neapolitana iuris adeptus est, et in urbe Campaniae paucos annos ad usum legalem in officio illustris advocati Enrico Pessinae permansit.

Pasquale Del Giudice: doctrina universitatis et publicationes

(Pasquale Del Giudice: l’insegnamento universitario e le pubblicazioni)

(Pasquale Del Giudice: university teaching and publications)

Academiam docebat anno 1871, in iuventute annos viginti novem, ut professor philosophiae iuris in universitate Neapolitana. In eodem periodo plurima studia edidit, inter quas: "Consociationes industriales e regione Project Code poenalis Italiae, Bononiae, 1871"; ac "Mundus de Mulieribus in Lege Longobard, Neapoli, 1872" (prima tamen publicatio ad annum 1866 relata est, et constabat translatio Ahrens operis de "Doctrina Generalis Civitatis"). Anno 1873 aemulationem cathedrae Historiae iuris Italicae in universitate Papiensi vicit, ubi usque ad terminum lege permissus (1917) et adhuc ultra illum modum professor emeritus est. industria assidua atque continua; e primo studio de "Vendetta in lege Lombarda, (1876)" et ex "Encyclopedia Legalis pro usu scholae" (prima editio (1880) quam anno 1896 republ. frequentes communicationes et interventus in Historia fontium iuris collecti, paucis ante obitum mensibus editis.

Pasquale Del Giudice: Opera praecipua et officiorum provinciarum

(Pasquale Del Giudice: le opere principali e i prestigiosi incarichi)

(Pasquale Del Giudice: the main works and the prestigious assignments)

Praecipua opera sunt: "Studia historiae et iuris", a Pasquale del Giudice, Mediolani, 1889; "Studia nova historiae et iuris", auctore Pasquale Del Giudice. Fuit bis Rector Universitatis Papiensis, ac ter Decanus Facultatis Iuris (inter alia, fundatio Instituti Legalis eidem Facultatis adnexo, ob officium suum). membrum erat Accademiae del Lincei ac aliarumque academiarum Italicarum et exterarum. Praeterea primus particeps fuit respondentis (1879) deinde socius plenus (1890) ac tandem ab 1911 ad 1918 vice-praeses et praeses Instituti Regii Lombardi Scientiarum et Litterarum. Ob merita academica et scientifica alta, Senator Regni Italiae anno 1902 constitutus est. In Senatu Regni Italiae operam navavit praesertim in rebus publicis et privatis. Socius maximarum commissionum praeses erat Commissionis de codicibus reformandis. Mortuus est post brevem morbum, die 20 mensis Aprilis anno 1924. Cum Iulii 1928, in quadriportico iuristarum Universitatis Papiensis, memoria marmorea ei dedicata est. Magnus erat civitatis suae benefactor: eius etenim legatio debetur ad sustentationem institutionis Institutionis vetusti seminarii dioecesani substituendi.

Iohannes Ninni

(Giovanni Ninni)

Venosa 1861 - Neapoli 1922. Natus est die 27 mensis Februarii anno 1861 in familia antiqua e Venusia. Primum studiorum cyclum in schola elementaria locali perfecit, inde maturitatem altiorem quam aetatem demonstrans. Medicus filius, paternam traditionem continuare voluit, in Facultate Medicinae in Universitate Neapolitana anno 1879. scribendo, Honoribus graduatus est die 1 mensis Augusti anno 1886. Voluit chirurgus fieri omnibus modis quia captus fuit. per peculiarem ac difficilem actionem. Anno 1888 certatum adiutoris positio in chirurgico Clinic eiusdem academiae a Professore Carlo Gallozzi directa est. Ortus eius perseveravit donec auxilium in Hospitali Insanabilium factus est, ut deinde in Hospitali Peregrinorum etiam Neapolim proficisceretur. Anno 1896 liberam doctrinam in Medicina operativa adeptus est, et ideo primum somnium suum, quod liberae universitatis doctrina est, agnovit. Anno 1910 primus chirurgus constitutus est in Hospitali Peregrinorum, director medicinae factus anno 1913, mox probatus esse auctorem chirurgiae thoracicae in campo nascentis, vitam reddere poterat immenso laborantium coetu, oblato. hoc opus eius pretiosum non est ullius praemii, cum res posceret, maxime si aegroti e terra veniebant.

Giovanni Ninni: productio scientifica

(Giovanni Ninni: la produzione scientifica)

(Giovanni Ninni: scientific production)

Eius productio scientifica, praesertim naturae chirurgicae, constat 47 publicationibus quae ex eius activitate chirurgiae oriuntur. Inter eas "Compendium medicinae operativae" erat instrumentum essentiale pro alumnis medicis. Erat in primis ad suturam animorum. Fuit, ut medicus, unus e protagonista belli Libyci, et paucis ante annis, anno MDCCCCVIII, unus ex procuratoribus salutis occasione terribilis terrae motus Messanae et Regii Calabriae percussit. Mortuus est Neapoli die 14 mensis Aprilis anno 1922, victimam officii ex contagione contraxit, dum se in chirurgia laedens, vitam laborantis servavit, operationem interpellare nolebat. Etiam politicam actionem intensam habuit. Fuit pluries consiliarius provincialis et candidatus camerae Deputatorum occasione electionum politicarum generalium anni 1909. Imago marmorea eum commemorat in coemeterio Neapolitano, in claustro virorum illustrium.

Vincentius Tangorra

(Vincenzo Tangorra)

Venosa 1866 - Romae 1922. Natus est Venusiae die X mensis Decembris anno MDCCCLXVI ex modesto elementario scholae magistro. Educatus est in Collegio Convitto Principe di Napoli in Assisio, et perfecit studia in Institutis technicis perlustrandis apud Melfam Regium Institutum Technicum, et rationem in Piceno ubi diploma suum anno MDCCCLXXXVI adeptus est. Postmodum non habens unde pergere studebat. et, urgente necessitate ad sustentationem suae familiaeque providendum, a Directore Generali Operum Railway in Piceno (1888) conductus est. Eodem anno, iterum post certamen publicum, ad Ministerium Educationis transiit, ut legis praefectus et sequenti anno, in secretario Curiae Auditorum deputatus (in hoc ultimo certamine primus in ordo). Mansit in Curia Auditorum per multos annos usque ad mensem Octobrem 1902 (1889 – 1902), cursu celeri sequens eum primum secretarium duxit. Per hoc tempus studia continuavit et anno 1891 computationem in scholis technicis docendi consecutus est. Primae eius publicationes scientificae ex hoc tempore sunt: "Libra de scripturarum duplici introitu", "Libri de scientiis oeconomicis". Etiam tempore servitii apud Curiam Auditorum, certa auctoritate Superioris Consilii Publicae Educationis, admissus est, industria, ad examen diplomatis Superioris Scholae Commercii Venetiarum, cuius examen luculenter ferebat. (primus classificatus est) ita consecutus absolute docere Scientias oeconomicas in Institutis technicis (1892).

Vincenzo Tangorra: doctrina universitatis

(Vincenzo Tangorra: l’insegnamento universitario)

(Vincenzo Tangorra: university teaching)

Ob hanc ulteriorem recognitionem scientiam gratuitam lectorem in Politica Oeconomia in Universitate Romana consecutus est. Sic docuit Oeconomiam Politicam in universitate Romana per 10 annos ab 1892 ad 1902, operam continuans apud Curiam Auditorum. Anno 1897 etiam gratuitum lectorem in Finance, iterum in Universitate Romae obtinuit, et anno 1902 certamen extraordinarium professoris Finance et Financial Legis in Universitate Pisana vicit (exaggeramus quod anno 1902 Tangorra adhuc lex erat. Studiosus in Universitate Camerino, in cuius universitate gradum suum anno 1903 adeptus est, cum in Universitate Pisana septem mensibus professor extraordinarius fuisset. Anno 1904 in eadem universitate Tusci plenam professorem vicit, in qua, eodem anno, etiam Rationis publicae docendi praepositus fuit. Recensionem Italicam Sociologiae Italicam multis annis condidit atque gubernavit, cuius auctoritas in cultura Italica horum annorum multum decretoria fuit.

Vincenzo Tangorra: politica commitment

(Vincenzo Tangorra: l'impegno politico)

(Vincenzo Tangorra: political commitment)

Prope intensam activitatem scientificam supra breviter exposuimus, Tangorra etiam activam operam in re publica fecit. Decurio provincialis erat provinciae Venosa anno 1893, consiliarius municipalis Pisis anno 1908, in capite oppositionis coetus catholicorum et democratarum factarum. Primo post-bellum tempore Italica Factio Popularis Luigi Sturzo se coniunxit et legatus in Tuscia creatus fuit, propter duos legislaturas (in comitiis 1921 etiam in Lucania candidatus fuit, sed parum consensus habuit). Denique fuit. Minister fisci anno 1922, cum Mussolini ut Praeses Concilii Ministrorum. Mortuus est paucis mensibus, postquam munus suscepit, die 23 mensis Decembris anno 1922, postquam morbo correptus est in Sessione Concilii Ministrorum die 15 mensis Decembris.

Vincenzo Tangorra: publications

(Vincenzo Tangorra: le pubblicazioni)

(Vincenzo Tangorra: publications)

• Theoria oeconomica de sumptibus productionis, Romae, Typographia Augustiniana, 1893; • Munus argentariae: note, Scanzano, Tipografia degli Olmi, 1899; • Imperium Financial, Romae, Typographia Domus Italica, 1898; • Studiorum onus teloneum, Romae, 1897; • Quaestio de legibus statisticis in psychologia hodierna, Milano; • Factores Evolutionis Socialis, Romae, 1896; • Methodus psychologica in Sociologia, in "Rivista di Sociologia", Palermo, 1896; • Problema emigrationis, Romae, Typographia Italica, 1896; De denominationibus scientiarum oeconomicarum, Neapoli, 1895; • Theoria fiscus mercedis, Romae, 1894; • Nova theoria utilitatis Italicae economistae classicae: praelectiones, Romae, 1894; • Sociologia et oeconomia politica, Romae, 1898; • Fiscale imperium in administratione oeconomica. Investigationes de quibusdam formalibus rebus oeconomicis, Scanzano, Tipografia degli Olmi, 1899; • De limitibus inquisitionis theoreticae in publicis rebus oeconomicis: praelectiones, Romae, Italiae Typographica instauratio, 1902. • Dissertationes criticae de oeconomia politica, Taurini, Bocca, 1901; • Mortgage vectigalia, Turin, Bocca, 1900; • Jus Financiale eiusque problemata hodierna, Taurini, Bocca, 900; • Quomodo Curiae Italicae Auditorum opera, Bononiae, 1899

Marius De Bernardi

(Mario De Bernardi)

Venosa 1893 — Romae 1959. Peractis studiis primariis in oppido Romam se contulit. Anno MCMXI, annos XVIII, se ad exercitum in bello Italico-Turcico, notior bello Libyco, se adiungere voluit, et inspectis primis volatibus militaribus, placuit, cum domum rediit, licentiam obtinendi gubernatoris. nactus in MCMXIV apud Aviano airfield. Anno 1916, alter legatus Corps of the Engineers, licentiam adeptus est gubernator militaris in vi aeris militari nascentis. Magno bello in bellis gerendis operam navavit, primus Italicus aviator ad hostium aircraft prosternendas, ob quod aeneum nomisma militaris virtutis consecutus est. Adhuc in fine certaminis, anno 1918, socius aeroplani XCI Pugnatoris, cui praeerat Franciscus Baracca, numisma argenteum ob militarem virtutem consecutus est quod summa quattuor hostium aircraft iecit. Post bellum certationis interfuit: anno 1926 Schneider Calicem in America vicit; anno 1927 mundum velocitatis recordum vicit (479 km/h, anno 1928 cum 512 km/h emendato), primum cum seaplane adeptus est; anno 1931 certationes aerobaticae Nationalis Air Races in Cleveland vicit, simul in evolutione et experimento novae aircraft versatus est. Etiam in servitio in altero bello mundano primus in aeroplanum gagates (Caproni-Campini) anno 1940-41 volavit. Romae anno 1959 in spectaculo in area mortuus est.

Otium

(Tempo libero)

(Free time)

Venusia est specimen locum relaxandi et gaudendi. Per excellentiam conventus est Ara suggerens Umberto I, Piazza Castello (quae Piazza Castello), conclave Basilicatae, quod cum suis tabulis velit ius est ad habendum delectabilem vesperum gustans vitrum Aglianico del Vulture. Alterum convivium proprium Veneris vesperae ad cinematographicum proficisci est. Venusia Civitas Sport definiri potest; in ContradaVignali, in silva pinea immersa, ibi est "arcis lusus" ubi maxime varias operationes exercere potest: ab arcu ad sagittandum, a natando ad tennis vel ad saltum pinum pro sano cursu intrando. Est enim mira quercus silva naturam amantibus, in regione Montalbiensi, ubi viso Venusiae desuper ambulare ac frui potes. E contra, iis, qui campis montanis vineis dispersi malunt, ad Notarchiricum, locum ubi Aglianico del vulture nascitur, praestantia "Facta in Lucania".

Tuae feriae in Venusia. A invenire civitatem

(La tua vacanza a Venosa. Una Città da scoprire)

(Your holiday in Venosa. A city to discover)

IV itinerarias disposuimus ut Venusiam invenire et cognoscere permitterem. Veni et detege venustatem antiquae Venusiae cum hortis archaeologicis et reliquiis magni amphitheatri Romani. Aut pulchritudine mediaevalis pagi cum suis suggestivis angiportis, amplissimis templis ac mansionibus suis te capiat. Musaeum historicum locupletissimum, et ducale regiae regiae castelli Balzo. Patrimonium infigo in omnium positum. Grata Venusia.

Scaena I: ex Porta Fontana

(Tappa 1: da porta Fontana)

(Stage 1: from Porta Fontana)

Incipiens ab Angevin seu Pilieri fonte, in cuius extremis exstant duo leones lapidei ex ruinis Romanis (primus fere integer, caput arietini sub manu tenet), ingreditur Venosiam antiquam, a loco ubi usque ad 1842 Porta sic dicta "fons" urbis sita est. Praeclarum monumentum originem habet ex privilegio a Carolo II Andegavensi anno MCCXCVIII concessum urbi, quo, inter alia, locorum inspectorum corpus constitutum est, fontis conservationi praepositus. ditionis aquaeductus pavit.

Scaena II: Piazza Umberto I (quae castella quadrata)

(Tappa 2: Piazza Umberto I (detta piazza castello))

(Stage 2: Piazza Umberto I (known as the castle square))

Prosequentes ulterius pervenies ad Piazzam Umberto I, quod est castrum quadratum, ubi Ducal Pirro del Balzo castrum stat. In eo loco, ubi sita est manerium, olim fuit antiquissimum cathedrale sancto Felici dicatum, Sanctus, qui, ut traditur, in Venesia martyrium passus est, sub Diocletiano Imperatore. Antiqua cathedralis via ad munitionem eversa est cum, anno 1443, Venusia in dotem deducta est a Maria Donata Ursini, filia Gabrielis Ursini, principis Tarentini, ad Pirro del Balzo, filio Francisci Andriae ducis. Constructio operum castelli, quae in secunda parte saeculi XV incohata est, paucis decenniis continuavit. Prima species ab hodierno procul erat: apparebat enim munimentum cum plano quadrato, muro 3 metra crassum munitum, turribus cylindricis angularis, carens iisdem basibus quae medio saeculo sequenti completae sunt. . Nata ad stationem defensivam, postea residentia domini feudalis cum Gesualdo familia facta est. Primigenius introitus non erat vena, a septentrione - orientem versus aperiebatur et ponticulo instructa erat. Nunc, ineunte ponte accessus, duo capita leonina sunt ex ruinis Romanis: elementum typicum et frequentissimum emblemata in civitate quae olim nuda materia late usus est.

Proxima scaena 2: interior castelli

(Segue Tappa 2: L’interno del castello)

(Next Stage 2: The interior of the castle)

Intra castrum, saeculo XVI octogonum, loggia columnata atrium imminet. In eodem quadrato, post monumentum Cardinalis De Luca est Ecclesia Purgatorii seu Sancti Philippi Nerii. Ecclesia aedificata est voluntate episcopi Francisci Mariae Neri (1678 – 1684). Proprietas turris campanae illustratur, quae corpus format pulchris et sobriis frontibus, omnibus zophoris, voluminibus, libellis et pinnaculis, opus architecti Romani, qui Venusiam circa annum 1680 a Ioanne Baptista De Luca delatum est. tempore Innocentii Papae XI Auditoris. Intus pulchrae sunt columnae tortae et a San Filippo depictae fortasse a Maratta. Relinquens castrum expeditum excursionem versus septentrionem - orientem versus (via delle Fornaci) capere visum est.

Stage 3: ad piazzam Orazio Flacco

(Tappa 3: verso piazza Orazio Flacco)

(Stage 3: towards piazza Orazio Flacco)

Via parva descendens ducit ad fornaces antiquas et per vallem Realem continuando ducit ad fontem antiquum Romanesca. Retrorsum et per Corso Vittorio Emanale II perveneris Piazza Orazio Flacco. Vetus hortus conventus Dominicani (dating back to the 13th century), expropriatus a Municipality post adunationem Italiae, aedes monumenti poetae Latino Quinto Orazio Flacco (statua aenea nobiliter simplex in lapide classico basi cincta est. convicium cuius argumentum emblematis dominans est fasciculus lictorum alternans cum serpente, symbolum aeternitatis, circa loricam Venetorum), opus statuarii Neapolitani Achillis D'Orsi, in secunda parte saeculi XIX factus. Haud longe a Piazza Orazio est Ecclesia Sancti Dominici, ad nutum Pirro del Balzo, tunc Venosiae Ducis, aedificata. Penitus reformatur respectu primigenii consilii, ob gravissimas iacturas funestissimo terrae motu MDCCCLI passa, cum fidelium eleemosynis reaedificanda erat, et ob liberalitatem Ferdinandi II Borbonius, in memoriam. lapideum intus revocat. Peculiaris cura est triptychum marmoris fronti insertum.

Stage 4: Largo Baliaggio

(Tappa 4: Largo Baliaggio)

(Stage 4: Largo Baliaggio)

Breve spatium viae ad Largo Baliaggio ducit, cuius toponymus debetur Palazzo del Balì dei Cavalieri di Malta circa saeculum XV aedificatum, et anno 1500 a Balì Frate Arcidino Gorizio Barba restitutum. Ius asyli in tota area ante aedificium valuit, quod tum per ambitum columnarum parvarum cum cruce Melitensium metalli superne, inter se catenis connexum. Porro fons Messer Oto inter 1313 & 1314 constructus est, secutus privilegium a Ruggiero rege concessum, quo urbs fontes in centro habitata habere licuit. Sola est ab impositione mole lapidis leonis Romanae originis.

Scaena 5: Aula Oppida quadrata, Palatium Calvini et Cathedralis

(Tappa 5: piazza del Municipio, Palazzo Calvini e la Cattedrale)

(Stage 5: Town Hall square, Calvini Palace and the Cathedral)

Prosequentes Corso in Piazza del Municipio, olim Largo Cattedrale, ubi Calvini Palatium et Cathedrale S. Andreae cum turri campanaria et parieti perimetro dicatum perveneris. In secunda parte saeculi duodevicesimo aedificata, palatium, quod ad familiam Calvini pertinebat, fuit sedes oppidi Halli ab anno 1876. Vicissim, anno 1470, opera fabricandi cathedralis plus triginta incohata sunt et duraverunt. annis. Constructa est eo loco ubi stabat ecclesia parochialis antiqua Sancti Basilii, in medio quadratae magnae officinae fabrorum fabrorum ac multarum officinarum officinarum, tum dirutae ad sacram aedium viam, ad quam 42 metrorum altae turris campanae. Tria tabulata cubica et duo prismatica octogonalia tabulata, spiram pyramidalem cum magna sphæra metallica superposita, cruce tempestatis superata. Materia constructionis ex Amphitheatro Romano desumpta est, et inde patet cur inscriptiones latinae et lapides funebres in aedificio inserantur (apud episcopum Perbenedetti, cuius duae stemmata nota sunt, campanae inaugurata sunt anno 1614).

Scaena V: Visitatio Cathedralis

(Tappa 5: la visita alla Cattedrale)

(Stage 5: the visit to the Cathedral)

Scaena 6: fons Sancti Marci et domus Horatii

(Tappa 6: Fontana di San Marco e la casa di Orazio)

(Stage 6: Fountain of San Marco and the house of Horace)

Post Cathedralem prope Via Roma est Fons S. Marci, cuius existentia inde ab 1500, certe antiquior est illo tempore. Dicitur S. Marci, quia ante ecclesiam ejusdem nominis stetit. Aulam oppido relinquens et post aliquot gradus per Fruscos intras, pervenis quod traditio "Domus Horatii" indicat. Re quidem vera haec sunt cubicula patriciae domus thermarum, cubiculi rotundi quod caldarium constituebat et cubiculum rectangulum finitimum. FRONS manifestat paucas tractus structurarum Romanorum structurarum reticulatis laterculis obductas.

Scaena 7: Ecclesia Rocco et Abbatia Sanctae Trinitatis

(Tappa 7: Chiesa di Rocco e Abbazia della Santissima Trinità)

(Stage 7: Church of Rocco and Abbey of the Holy Trinity)

Ulterius relinquimus centrum incolarum moderni et intramus aream quae semel constitui debet vitale centrum Venusiae Romanae. In curriculo videre potes ecclesiam Sancti Rocco et infra in parco archaeologico et abbatiam Ss. Trinitatis. Prima anno 1503 constructa est, cum civitas pestilentia percussa est, in honorem Sancti, qui eam gravi calamitate postea liberaret. Postea reaedificata est post terrae motum 14 Augusti 1851. Abbatia SS. Trinità, sita in extremo urbis, sita est ubi olim fuit centrum politicum et oeconomicum civitatis.

Sequens scaena VII: Visitatio Abbatiae Sanctae Trinitatis. Antiqua Ecclesia

(Segue tappa 7: la visita all’Abbazia della Santissima Trinità. La chiesa antica)

(Next stage 7: the visit to the Abbey of the Holy Trinity. The ancient church)

Ex tribus partibus constituitur abbatia: antiqua ecclesia, dextrorsum munimento provectae aedificiorum, quae olim locus hospitio peregrinis excipiendis reservatus est (hospitium humi, monasterium in pavimento superiori); ecclesiae imperf, cuius ambitus parietes post antiquam ecclesiam enucleantur et in eodem axe permaneant; et baptisterium, probabiliter Ecclesia Christiana prima cum duobus pelvibus baptismalibus, ab hac brevi spatio separatum. Primae interventus constructionis antiquae Ecclesiae, quae in veterum Christianorum aedificatione reducuntur ad saeculum V-VI, vicissim in ruinis templi pagani deo Hymenaeo dicati, inter finem ponendae sunt. 900 et initium anni 1000. Propositio ecclesiae est typica primaeva Christiana: magna media navis 10.15 metra lata, naves laterales respective quinque metra latae, et absidis tergo et cryptae "corridor" typus. Muri et columnae picturis ornatae apparent inter saeculum decimum quartum et septimum decimum (Madonna apud Infantem, S. Catharina Alexandrina, Niccolò II, Angelo Benedicente, Depositio). Intus est iuxta memoratum frescoes sepulcrum Aberadae, uxoris Roberti Guiscardi et matris Boamundi, herois primae crucis, et contra sepulcrum de Altavilla, testimonium devotionis et studiose. religionis aedificatio.

Scaena VII sequitur: Visitatio Abbatiae Sanctae Trinitatis. Templum imperfectum et baptisterium

(Segue tappa 7: la visita all’Abbazia della Santissima Trinità. Il tempio incompiuto e il battistero)

(Stage 7 follows: the visit to the Abbey of the Holy Trinity. The unfinished temple and the baptistery)

Templum imperf, cuius introitus semicircularis arcus insignitus insignitus Ordinis Equitum Melitensis superatur, amplissimae dimensionis est (2073 metra quadrata contegens). Planta est crux latina cum transeptis valde prominentibus in armis quarum duae absides orientales obtinentur. Interior notatur praesentia multorum lapideorum e amphitheatro vicino Romano (reminiscens epigraphe latina scholae gladiatoriae Venetiarum Silvii Capitonis, in subsidio caput Medusae depingens, etc.). Discrimen in quo monasterium Benedictinum statim post extensionis initium incidit opera fuit, certe causa interruptionis eorum quae numquam completa sunt. Reliquias ante ostium muri magni curvilinei videre potes; quod hodie manet in Baptisterium vel probabilius aedificationis basilicae cum duobus pelvibus baptismalibus.

Stage 1: Ecclesia Montalbonensis

(Tappa 1: Chiesa di Montalbo)

(Stage 1: Church of Montalbo)

Praesentia in urbe plurium Ecclesiarum nobis concedit hypothesin alterum iter innixum in visendis minoribus notis. Oritur ab ecclesia parva Montalbiensi, sub titulo Sancti Benedicti, sita est duo chiliometra a centro habitabili, et annexa monasterio foeminae, cuius constructio redit ad circiter 1032. Monasterium, deinde intra muros movetur; computata ad maximam triginta monialium. Intus sunt picturae antiquae.

Scaena II : Ecclesia Madonna delle Grazie. Conventus

(Tappa 2: Chiesa della Madonna delle Grazie. Il convento)

(Stage 2: Church of the Madonna delle Grazie. The convent)

Amnis ulterior, circiter chiliometra distans, ecclesia Madonna delle Grazie anno 1503 aedificata est. Locus antiquus circiter ducentos quinquaginta passus ab urbis moenibus, via Appia antiqua. Anno 1591, operibus eiusdem extensionis prosequentibus, conventus fratrum minorum Capuccinorum fundatus est. Coenobium sub titulo Sancti Sebastiani iuxta formam pauperum Capuccinorum constructum est. Cellulae plus quam externae conclavi ad domos peregrinorum erant. Fratres conventus de Venosia et circumiacentibus villis in eleemosynis habitabant. Coenobium anno 1629 amplificatum est additis 5 cellulis novis circiter 200 ducatorum sumptum. Anno 1866 definite relicta fuit, secundum normas omissas pro religiosorum ordinum suppressione. Ecclesia erat albariis et tectoriis abundanter ornata; in medio dolii testudine mediae navigii repraesentabatur "Iudicium Salomonis", cum in lateralibus lunettes erant tegula sanctorum Franciscanorum et Christus Redemptor.

Scaena 2 sequitur: Conventus post suam abdicationem

(Segue tappa 2: Il convento dopo l’abbandono)

(Stage 2 follows: The convent after its abandonment)

Post abdicationem conventus patres Alcantarini, qui ultimo tempore a Capuccinis suscepti sunt, solus cultus spatium ab ecclesia occupatum in aedificio usus est. Incipiens a primis annis XX saeculo, conventus usus est ut locus residentiae, ita immutationes ac modificationes subeundae ut necessitatibus occurrerent usui novo intento. Postmodum, a sexaginta sexagenis incipiens, gradatim structuram gravem patitur depravationem, praesertim in statu totalis desertionis et actibus vandalismi in summa indifferentia perpetratis. Cum opus restaurationis inceptum Iubilaei anni MM, systema typologicum originalis restituitur et structurae structurae restitutio exercetur. Sed tectoria et tectoria recuperare non potuit, quae totam testudinem centralem dolio crypta lunettis obtexit. Hodie, post restaurationem, aedificium est in duobus gradibus: prima sacellum cum testudine rectangula centrali consistit, vetustissimum nucleum totius complexi repraesentat, cum abside aream ab arcu triumphali arcuato a reliquis divisam et in. laevum, a latere porticus; secundus constat ex tribus corridoribus orthogonalibus inter se, per quos intratis cellulas conventus ordinatas per ambitum aedificii externum et internum cum visu intra claustrum et partim in elevatis externis. Propositio cubiculorum simplex est et cellulae parvae signa paupertatis et pondus vitae monasticae, quae sunt meditationis, orationis et eleemosynae faciunt. Turris campanaria recentiori tempore addita, partim in dolii testudine ecclesiae inseritur, partim in camera monasterii subiecta.

Stage 3: Ecclesia Sancti Michaelis Arcangeli, Ecclesia Sancti Biagio

(Tappa 3: Chiesa di San Michele Arcangelo, Chiesa di San Biagio)

(Stage 3: Church of San Michele Arcangelo, Church of San Biagio)

Via Appia ad ecclesiam Sancti Michaelis Arcangeli. Anno 1600 aedificata, episcopalis residentia aestiva diu fuit cum Venusia dioecesis sui iuris erat. Aedificium ei adnexum est, actu restituto. Ad medium historicum pergens, haud procul a ducali arce est Ecclesia Sancti Biagio. Dating in saeculo XVI, probabiliter aedificatum erat reliquiis aedificii religiosi prioris. Quamvis parvitas eius, evenit ut unum ex insignioribus episodiis architecturae in processu redeventionis urbanae ambitus eo tempore incohata sit. Clausa ad cultum per aliquot decennia, visitator frontem peculiaris utilitatis praebet ob semicolumnas solidae praesentiae innixas, nec non portae alternae stragulae fastigio superatas et numerosa compago. Praecipue interesting phaleras laterales molles lapideas depingunt, lorica armorum Pirro del Balzo et lorica armorum principum Ludovisi.

Stage 4: Ecclesia Sanctae Mariae La Scala, Ecclesia Sancti Iohannis, Ecclesia Sancti Martini dei Greci .

(Tappa 4: Chiesa di Santa Maria La Scala, Chiesa di San Giovanni, Chiesa di San Martino dei Greci)

(Stage 4: Church of Santa Maria La Scala, Church of San Giovanni, Church of San Martino dei Greci)

Haud procul aberat ecclesia Sanctae Mariae La Scala cui annexa erat clausura feminae San Bernardo dicata, cuius antrorsum quadratum (nunc Piazza Giovani Ninni) hortum internum repraesentabat. Praeter frontem, notatu dignum est lacunarium pulcherrimum ex optimo opere et bene conservatum. Corsonis Garibaldi adiacentis tractum ambulans, Ecclesiam S. Iohannis attingis, cuius primae monumenta ad annum 1530 referenda sunt, quamvis antiquioris originis esse putatur. Probabiliter aedificata in ecclesia mediaevali praeexistente, in secunda parte undevicesimo saeculo perfecte reaedificata fuisse apparet, post memoratum terrae motum anno MDCCCCLI. Praeclara pilae campanae turris notatu digna est. Ingressus error angiportuum et breve viae spatium secutus, ad Ecclesiam Sancti Martini dei Greci, cuius origines ad medium saeculi XIII ad secundam redit. Anno 1530 Capitulo Cathedrali iuncta est, et paroecia usque ad annum MDCCCCXX mansit. Portam habet capitulis corinthiis ornatam et intra antiquam mensam Byzantinam (nunc ad ecclesiam cathedralem translatam), Madonna Idriae depingens. Sacristiae porta insignia Lilii Franciae gerit. In hac antiqua ecclesia etiam pulchra pictura est depingens Santa Barbara, sancta patrona et patrona fossorum et tormentorum.

Stage 1: Civica Bibliotheca, Archivum Historicum

(Tappa 1: Biblioteca civica, Archivio Storico)

(Stage 1: Civic Library, Historical Archive)

Itinerario culturae incipit a "Monsignor Rocco Briscese" Civica Bibliotheca, in praemissis Pirro del Balzo Ducal Castle sita, cuius primus nucleus ad secundum dimidium saeculi XIX redit. Liber hereditatis est circiter XVI 000 voluminum, inter 1,000 de codicibus manuscriptis et antiquis (sexto decimo, septimo decimo, saeculo XVIIII editionibus). Horatii Sectio in ea erigitur, cum circiter 500 voluminibus et CCXL microfilmis a Regio Lucania anno 1992 donatis occasione duorum milium anniversariorum obitus Quinti Orazio Flacci poetae. Etiam collectionem legum ac decretorum Regni duarum Siciliarum integram servat, necnon collectionem pragmaticorum Ferdinandi saeculi XVIII. In cubiculis bibliothecae adiacentibus archivum privatum Briscese est, constans documentis originalibus, productis a defuncto monsignore Rocco Briscese, dum in vita sua scholaris et inquisitoris erat (18 frusta aequalia circa 60 unitates archivales). Denique in iisdem conclavibus exstat Archivum Municipale Historicum constans circiter 400, additis folder, voluminibus ac registris, ad numerum circiter 5000 unitatum archivalium, cum sequentibus ultimis temporibus 1487 - 1960. Instrumenta instrumentorum et instrumentorum inventarium habet. .

Scaena 2: the National Archaeological Museum. Tempus antecedens Romaniizationis

(Tappa 2: il Museo Archeologico Nazionale. Il periodo precedente la romanizzazione)

(Stage 2: the National Archaeological Museum. The period preceding the Romanization)

Museum Archaeologicum Nationale, mense Novembri 1991 inauguratum, in crypta in crypta orientem et meridiem turres Pirro del Balzo Castle sita est. Intus musei itinerarii venti per sectiones series varias vitae urbis gradus illustrantes. antiqua, incipiendo a periodo Romanizatione praecedente, documenta facta a figlinis rubris et metallis votivis (terracottas, aereis incluso cingulo) saeculi IV-III. BC e sacro regio Fontana dei Monaci di Bastia (hodie Banzi) et Forento (Lavello). Haec sectio dominatur instrumento funebri pueri, in quo statuattum Api tauri, et celebre askos Catarinella cum pompa funebri (late 4th-3rd century aCn).

Scaena II sequitur: Museum Archaeologicum Nationale. Vita antiquorum Hikaru

(Segue tappa 2: il Museo Archeologico Nazionale. La vita dell’antica Venusia)

(Stage 2 follows: the National Archaeological Museum. The life of the ancient Hikaru)

Ambulationes castri vitam antiquae Venusiae a momento fundationis repetunt, cum institutionis urbanae restauratione ac documentis maximi momenti reipublicae publicae (terracotta architecturae, productionis ceramicae nigro-pictae, ex- voto a stipe sub amphitheatro, nummo aereo di- verso).

Scaena II sequitur: Museum Archaeologicum Nationale. Collectio epigraphica

(Segue tappa 2: il Museo Archeologico Nazionale. La raccolta epigrafica)

(Stage 2 follows: the National Archaeological Museum. The epigraphic collection)

Collectio epigraphica valde significativa est et constans, sinit nos regredi gradus maximi momenti in historia antiqui centri, sicut coloniae in primo saeculo aCn conversionis. C. bene repraesentatum per templum augurale bantino, in Museo restitutum, cippi ad auspicia inscriptum, et ex fragmento Tabulae bantinae celebris, cum legislativo utrimque textu reperto prope Oppido Lucano anno 1967. Epigraphae. quarum aliquae reminiscentes magistratuum in refectione viarum vel in constructione substructionum ut aquaeductus, praecipue sunt funebres cum notis monimentorum cippi (funerarii vel commemorandi lapides, monumentum vel limes constans. columnae vel columnae truncus) inscriptionum, arcuum arcuum, opercula arcae (arcae Lucaniae sic dictae), monumenta funebres cum imaginibus et statuis vitalibus et zophoris doricis pinguibus, quas a. C. usque ad 4 saeculum AD. C. pretiosum testimonium ordinum socialium civitatis constituunt.

Scaena II sequitur: Museum Archaeologicum Nationale. sculpturae et artificia

(Segue tappa 2: il Museo Archeologico Nazionale. Le sculture e i manufatti)

(Stage 2 follows: the National Archaeological Museum. The sculptures and artifacts)

Documenta sculpturae pauca sunt, sed significantia, inclusa effigies marmorea Principis Iulii Claudii (ante 1 saeculo AD) et telamonum lapideum genuflexum, qui theatrum in nuper republicana aetate decoravit, dum variae vitae cotidianae rationes videri possunt. per circulos artificialium (terra firma ceramicorum, vitreorum, lampadarum olei, fel balsami, nummi) et reliquiae contignationis et tectorum musivorum et parietum tectoriorum.

Scaena II sequitur: Museum Archaeologicum Nationale. Nuper antiqui et antiqui medii aevi

(Segue tappa 2: il Museo Archeologico Nazionale. Il periodo tardo antico e alto medievale)

(Stage 2 follows: the National Archaeological Museum. The late ancient and early medieval period)

Ultima sectio musei itinerarii nuper antiqui et antiqui medii aevi dedicatum est, cuius notabile argumentum extat in moneta, in epigraphis hebraicis e catacumbis et in ornamentis cum ornamentis aureis et argenteis (aureis, anulis, balteis elementis. ) e vetustis monumentis Langobardorum (6th - 8th century AD).

Scaena II sequitur: Museum Archaeologicum Nationale. Exhibitio permanens "Vulture regio apud Graecos".

(Segue tappa 2: il Museo Archeologico Nazionale. La mostra permanente "L’area del Vulture prima dei Greci”)

(Stage 2 follows: the National Archaeological Museum. The permanent exhibition "The Vulture area before the Greeks")

Perpetuus exhibitio "Area Vulturis coram Graecis" in bastione septentrionali ab 1996 habita est, dedicata compositioni pelvis inter Melfi et Venosiam in Praehistoriali; argumenta complectitur a locis Paleolithicis (Loreto et Notarchirico locis) usque ad Aevum aeneum (Site Toppo Daguzzo di Rapolla)

Scaena I: parcum archaeologicum

(Tappa 1: il parco archeologico)

(Stage 1: the archaeological park)

Oritur ab archaeologico Park, quae consistit in facilitatibus scelerisque in area septentrionali-orientali urbis sita (inter ecclesias hodiernas San Rocco et SS. Trinità). Hi periodo Traiano-Hadriano tribuuntur, spatium actionis intensae aedificationis, praesertim in regione publica. Vestigia ambituum thermarum integrae manent: Tepidarium cum laminis latericiis quae tabulam tabulatam sustinent et vestigia frigidarii quae pavimentum musivum cum motifs geometricis et zoomorphicis habet. Innumerabilia sunt testimonia plurium domus privatae, probabiliter retrahens periodum deductionis colonialis 43 a.C.n., in quibusdam fornacibus reipublicae publicae aedificata et ineunte saeculo 1 AD enovata.

Scaena I sequitur: Amphitheatrum

(Segue tappa 1: L’anfiteatro)

(Stage 1 follows: The amphitheater)

In opposito viae quae secans aream archaeologicam in duobus stabat amphitheatrum. Proculdubio publicum aedificium, quod optimum est, Venusiam Romanam repraesentat et significat. Constructio eius ad aetatem Julio-Claudianam (publicanam), partium structurarum in opere reticulato reduci potest, ad posteriorem aetatem ad Traianum-Hadrianicum (imperialem) aetatem pro structura mixta reduci. Ad exemplar aliorum amphitheatrarum in Romano mundo aedificatorum, praesentabatur in figura elliptica diametri mensuris circiter m. 70 x 210. Iuxta nonnullos calculos, hae dimensiones approximatae capacitati 10,000 spectantium permiserunt. Cum Venusia Romana declinante, amphitheatrum proprie per partes destructum erat et materiae furtivae usus ad urbanam ambitum urbis temperandum. Leones lapidei, quos hodie intra oppidum invenimus;

Scaena II: Judaeorum et veterum Christianorum catacumbs

(Tappa 2: le catacombe ebraiche e paleocristiane)

(Stage 2: the Jewish and early Christian catacombs)

Prope collem Maddalenam prope chiliometra distantes sunt catacumbae Iudaeorum. Area dicti collis occupant et in varios nucleos notabilis interest historica et archaeologica divisa. Ordo speluncarum in topho effossa et partim collapso, praedicat praesentiam Catacumbarum Iudaeorum et Paleochristianorum. Interius sunt cellae parietales et in terra. Arcosolii duo vel tria monumenta continent ac laterales scholas liberorum. 1853 detecta sunt (plena documenta de inventione in archivo historico conservata), signa indelebilia praedae et vastationis ostenderunt. In fine porticus principalis, sinistrorsum versus, exstant multae epigraphae (a saeculo tertio et quarto 43) litteris minio vel graphite pictis. Quarum 15 sunt graece, 11 graece, hebraice, 7 latine, 6 latine hebraice, 4 hebraice, 4 alia in fragmentis.

Gradus II sequitur: notas de communitate Iudaica

(Segue tappa 2: note sulla comunità ebraica)

(Step 2 follows: notes on the Jewish community)

Communitas Iudaeorum, cuius nucleus originalis probabiliter hellenisticus fuit, ut ex epigraphis constare potest, maxime mercatoribus et possessoribus constituitur. Non pauci ex suis exponentibus dignitates in imperio civitatis assumpsit. Item in Venusia Iudaei contulerunt potestatem oeconomicam in manibus suis tenentes monopolium mercaturae in frumentis, textis et lanis.

Scaena 2 sequitur: catacomb antiqui Christiani

(Segue tappa 2: la catacomba paleocristiana)

(Stage 2 follows: the early Christian catacomb)

Anno 1972 alius locus sepulturae in Maddalena colle, Christianus Catacomb IV saeculi repertus, cuius introitus originalis circiter 22 metrorum e plano viae ad Catacombum Iudaicum ducens sita erat. In andronis accessu illo tempore 20 arcosoli reperti sunt 10 per murum, ac partes lampadum olei et totum argilla rubra, quae dicitur BACATUS generis notationis ad IV-II saeculum aCn. C. Lucerna argillacea etiam inventa est, quae de anguilla cecidit, generis mediterranei, et tabula sepulcra anno 503 attributa.

Scaena III: De situ Palaeolithic notarchirico

(Tappa 3: Il sito paleolitico di Notarchirico)

(Stage 3: The Paleolithic site of Notarchirico)

Ex adverso catacumbae in agro Venosiae, circiter novem chiliometrorum ab urbe recenti, in montuoso regio usque ad specus artificiales Lauretanae situm est Paleolithicum Notarchirici, quod ex area musei tecta erecta est; ab Aloisio Pigorini Paleolithico Instituto Romae demandato. Adveniri potest, capiendo Provincialem viam Ofantina ad Venosiam Spinazzolam transitus campestris, ac deinde viam publicam 168 sumendo, post confluentes Palazzo San Gervasio. Inventio primae evidentiae humanae praesentiae in temporibus prehistoricis ob passionem et scientificam facultatem advocati Pinto et Professoris Briscese, qui, aestate anni MCMXXIX, primas explorationis fines effecit, primas notabiles in lucem proferens. invenit.

Gradus 3 sequitur: De situ Palaeolithico de Notarchirico. Inventiones

(Segue tappa 3: Il sito paleolitico di Notarchirico. I ritrovamenti)

(Step 3 follows: The Paleolithic site of Notarchirico. The findings)

Stipendia posteriores excavationis effecit, ut series fragmentorum prehistorici hominis inveniatur, ac numerosae reliquiae animalium nunc extinctorum (elephantis antiquis, bisontibus, bove silvestri, rhinocerotis, cervi, etc.). Inter instrumenta inventa sunt duplices. Calvariae Elephas anticuus in excavationibus repertus est anno 1988. Investigatio continuatur per Superintendentiam Specialem in collaboratione cum Superintendentia Archaeologica Basilicatae, cum Universitate Neapolitana "Federico II" et cum Municipitate Venosa. Mense Septembri 1985, femur gravis fossilisis fragmentaris humani inventa est attributa personae adultae femineae. Femur, quod probabiliter ad Homo erectus pertinebat, vetustissima manet humana in Italia Australi inventa et nonnullas rationes pathologicas habet, quaesita a Professore Fornaciari, constans ex nova formatione ossei, fortasse effectus osteoperiostitis ex gravi vulnere in. femur. passus est in vita. Femur a laboratorio Instituti Humani Paleontologiae Lutetiae studuit eiusque notatio, seriei inaequalitatis methodo uranii utens, remittit ad annos circiter 300.000 annos.

Scaena IV: Marci Claudii Marcelli consulis sepulcrum

(Tappa 4: la tomba del console Marco Claudio Marcello)

(Stage 4: the tomb of the consul Marco Claudio Marcello)

In fine itinerarii admirari potest alia magni momenti vestigia praeteriti temporis; Sepulchrum Marci Claudii Marcelli Consulis, in parallela via Melfi hodiernae collocatum. Impossibile est cognoscere statum pristinum sepulcri secundum figuram et magnitudinem. 1860 urna cineraria plumbea ad basin monumenti reperta, quae reclusa iacuit humile pulverulentum; quod superfuit humanae reliquiae characteris personae Romanae inde a fine saeculi I aCn-primi decennii saeculi I AD. C. Hac occasione nonnulla fragmenta vitrei, pectini, anulique argentei reperiuntur.

Cavatelli et "cime di rapo" (rapa cacumina)

(Cavatelli e cime di rape)

(Cavatelli and "cime di rape" (turnip tops))

Class aptent taciti pasta cum farina semolina, rapa cacumina et allium sauteed, oleum et chilli. Est etiam versio piperis addito crusco (typum typicum Lucani piperis exsiccandi sub- iectum. Nomen "crusco piperis" indubitata crunchus est, quod hi piperis sumant, cum deinde torreantur post siccitatem periodi.

"Capelli d'Angelo" (capilli Angeli) cum saccharo lacte et cinnamomo

(Capelli d'Angelo con latte zucchero e cannella)

("Capelli d'Angelo" (Angel hair) with milk sugar and cinnamon)

Spaghetti typus tenuissimus pasta est. Ferculum est quod in die ascensionis traditum est praeparatum.

"Past 'e tar' cucòzz" Penne cum cucurbita pullulat

("Past' e tar' cucòzz")

("Past 'e tar' cucòzz" Penne with pumpkin sprouts)

Penne cum cucurbita talli (virgit) et depilatus lycopersiciSusceptibility

Agni pastoris timbale

(Brodetto di agnello alla pastora)

(Shepherd's lamb timbale)

Degustari potest in omnibus domibus incolarum Venusiae die Lunae Paschatis. Timbalus est carnes agni, ova et cardoni (cardones magnos);

"U Cutturidd" (cibum ovium)

(U Cutturidd)

("U Cutturidd" (Sheep meat))

Ovium carnes (pastores saepe carnibus antiquis et infructuosis animalibus usi sunt) oleo, axungia, lycopersica, cepa, potatoes, chilli, apii et caciocavalli conditi.

Cod cum cruschi piperis

(Baccalà con peperoni cruschi)

(Cod with cruschi peppers)

Catinum emblema Basilicatae. Baccalà cocta, additis cruschi piperis (typum typicum Lucani piperis exsiccandi subjectum. Nomen "crusco piperis" indubitabile crunchus datur, quod hi piperis sumunt, cum deinde torreantur post siccitatem periodi, sautéed in extra- oleum virginis.

"ciammarucchid": coclearum minutissimarum

(I ciammarucchid)

(The "ciammarucchid": very small snails)

Cochleae exiguae cum lycopersico et origano coctae

"Pizicanell"

(Pizzicanell)

("Pizzicanell")

Formam habent rhombi, inter medicamenta: cocos, socolatas, amygdalas et cinnamomum (unde nomen)

The "Raffaiul" (coctum dulcia)

(I Raffaiul)

(The "Raffaiul"(baked sweets))

Coxit dulcia lita albo vico (vitellos et saccharo). Usque ad lxx essent dulcia typica partium nuptiarum

Coctum granum mortuorum

(Grano cotto dei morti)

(Cooked grain of the dead)

Suavis pro anniversario 2 novembris, die defunctorum. Triticum baccatum, grana punica, iuglandes, ficus cocta

"Scarcedd" paschalis

(La Scarcedd (biscotto) di Pasqua)

(The "Scarcedd" (biscuit) of Easter)

Liberorum edi. Magnum breve crustulatum biscoctum in modum canistri modici cum simplicibus et genuinis medicamentis (farina, oleum et ova). Eius figura variari potest: columba saepe imitatur, quae una est e symbolis Paschalibus, quia nativitatem novae vitae repraesentat cum valida religione ad Christi Resurrectionem, sed potest etiam formam accipere egestas; canistrum, cor, donut, agnum etc. Ova cocta indurata diversimode ad figuram incorporata decoratur, interdum etiam manu picto, vel etiam ovis scelerisque, globulis argenteis et versicoloribus spargit.

"Cauzinciddi" (puff pistoria repleta)

(Cauzinciddi)

("Cauzinciddi" (puff filled pastry))

Puff pistorium plenum ciceris et castaneis. Praecipue Christus crustulam

"Pettole"

(Pettole (pasta di pane fritta))

("Pettole")

Massam farinae et frixam fermento intinctam in ferventi oleo et inde mulso

Vultur DOP extra virgo oleum

(Olio extravergine di oliva Vulture DOP)

(Vulture DOP extra virgin olive oil)

Venosa una est ex municipiis in regione Vulture ubi chara "VULTURA DOP" Extra Virginem Olivam producta est, ex impressione olivarum "Ogliarola del Vulture" saltem 70% consecuta est; hae varietates etiam certare possunt: "Coratina", "Cima di Melfi", Palmarola, "Provenzale", "Leccino", "Frantoio", "Cannellino", "Rotondella", non excedente 30%, a solo vel coniunctim. . Characteres: color: ambra flavus; aroma: lycopersiciSus et cactus; flavor: medium fruity, leviter amarus, notula leviter CONDITUS

Aglianico del vulture: introduction

(Aglianico del Vulture: introduzione)

(Aglianico del Vulture: introduction)

Aglianico del Vultura una est e maioribus DOCG vina rubra in Italia, id est Originis designatio moderata et Guarantee. Vina cum certificatione Moderatoris et Guarantee Designationis Originis sunt res producta severissimis moderationibus subiecta. Venale horum productorum fit in vasis cum capacitate minus quam quinque litere quae necessario signatam statui numeratam ferre oportet. Haec nota absolute synonyma est cum cautione originis et qualitatis vini producti. Haec processus certificationis etiam numerum utres produxit et ideo salutem eorum non sollicitat. In MMVIII celeberrimus et historicus US diurna "New York Times" eam enumerat ut optimum vinum rubrum pro valore pecuniae. Vitis, una vetustissima in Italia, a Graecis in VII-VI saeculo aCn introducta est in area vulcani Vulturae extincti. Nomen Aglianico, secundum quosdam historicos, potuit derivare a pravitate verbi Hellenici, secundum alios vero, ab antiqua Lucana civitate in mari Tyrrheno Elea. Originale nomen (Elleanico vel Ellenico) hodie Aglianico in Aragonensium dominatione saeculo quinto decimo mutatum est, ob duplicem 'l' pronuntiatam 'gl' in usu phonetico Hispanico. Huius vini momentum in Romano tempore nummus aeneus testatur, in urbe Venusia IV saeculo aCn cusa, numen Dionysii tenentis uvas in una manu et monogramma VE. Aglianico del Vulture poetae latini maxime coniungitur cum Quinto Orazio Flacco. Illustrissimus Venusia civium suorum pueritiam in urbe Venusia, vinorumque bonitatem, et ut felix Romae poeta, virtutes nectaris Deorum saepe laudabit. Versus eius "nunc est bibendum, nunc pede libero pulsanda tellus" (Odi, I, 37, 1), immortalis factus est modus iis qui, post aliquod successum, vitrum suum tosti levant. Venosa cor Aglianico del vulture significat. 70% totius productionis ex vineis montanis fecundis; perfecta unio inter terram fertilem molaris et expositionem climaticam prosperam. Anno 1957 natus est "Cantina di Venosa"; cooperativa cuius membra circiter 400, laborem in vineis ac messibus impeccabili modo quaerentes. Excellentia "facta in Italia" toto orbe recognita

Aglianico del vulture: notae organolepticae

(Aglianico del Vulture: caratteristiche organolettiche)

(Aglianico del Vulture: organoleptic characteristics)

Color rubeus rubeus habet cum cogitationibus violaceis tendens ad aurantiacum cum senescente, odorem harmonicum et intensum cum fructu silvarum ambarum. Sapor est velutina, sapida et recte tannici

Product A

(Prodotto A)

(Product A)

Product B

(Prodotto B)

(Product B)

Restaurant 1

(Ristorante 1)

(Restaurant 1)

Trattoria 2

(Trattoria 2)

Taberna 3

(Osteria 3)

(Tavern 3)

Bar 1

(Bar 1)

Opus pistorium valentissimum tabernam 2

(Pasticceria 2)

(Pastry shop 2)

Vinum tabernam 1

(Enoteca 1)

(Wine shop 1)

Vinum tabernam 2

(Enoteca 2)

(Wine shop 2)

Hotel 1

(Albergo 1)

(Hotel 1)

Hotel 2

(Albergo 2)

(Hotel 2)

Lectus & Prandium 1

(Bed & Breakfast 1)

Prandium & Prandium 2

(Bed & Breakfast 2)

Villam 1

(Agriturismo 1)

(Farmhouse 1)

Villam 2

(Agriturismo 2)

(Farmhouse 2)

Winery 1

(Cantina 1)

(Winery 1)

Winery 2

(Cantina 2)

(Winery 2)

Molendini oleum 1

(Oleificio 1)

(Oil mill 1)

Molendinum oleum 2

(Oleificio 2)

(Oil mill 2)

Caseus officinam 1

(Caseificio 1)

(Cheese factory 1)

Caseus officinas II "

(Caseifici 2)

(Cheese factory 2)

Da Pippo recens pisces

(Da Pippo pesce fresco)

(Da Pippo fresh fish)

Shop 2

(Shop 2)

Car rentalis 1

(Autonoleggio 1)

(Car rental 1)

Quisque 1

(Parcheggio 1)

(Parking 1)

Raedam 2

(Parcheggio 2)

(Parking 2)

Longius lineae

(Linee lungo raggio)

(Long range lines)

Curriculum hospitum Venosa-Potenza-Venosa

(Autobus Venosa Potenza Venosa)

(Bus connections Venosa-Potenza-Venosa)

Venosa Maschito stationem stationem timetables

(Orari stazione ferroviaria Venosa Maschito)

(Venosa Maschito train station timetables)

Translatione forsit?

Create issue

Meaning of icons :
halal
kosher
Sin
Fungi
Leo
vegan
defibrillator
BIO
Class aptent taciti
vitula eligans
tale gluten decoquendo
equo
.
Quae, ut gelida
Porcus

Continebat notitia in in paginas et superabundantiam non acceperit eRESTAURANT NFL turba Delenate Agency. Pro magis notitia ut consuleret verba placent et conditionibus in nostro www.e-restaurantnfc.com

E-Tourism

Ne vos postulo magis notitia?

Culture

Urbs: origines et notae historicae

Pelagus locis Venusiae

Abbatia Sanctae Trinitatis

Catacumbae Judaico-Christianae (3rd-4th century)

Castrum ducale Balzonis (15th century)

Domus Horatii

M. Claudii Marcelli consulis

Il Baliaggio (Bailiwick)

Loca culturae et memoriae

Museums

antiqui fontes

De aedificiis historicis

De aedificiis religiosis et ecclesiis antiquis

Celebris populus Venusiae

Quinto Orazio Flacco

Carolus Gesualdo

Giovan Battista De Luca Ioannis Baptistae De Luca

Roberto Maranta Robertus Maranta

Bartolomeo Maranta Bartholomaeus Maranta

Luigi Tansillo Aloisius Tansillo

Luigi La Vista Aloisius La Vista

Giacomo Di Chirico Iacobus Di Chirico

Emanuele Virgilio

Pasquale Del Giudice Pasqualis Del Giudice

Giovanni Ninni Iohannes Ninni

Vincenzo Tangorra Vincentius Tangorra

Mario De Bernardi Marius De Bernardi

Otium et ambulat

Otium

Itineraria

Gratam Venusiam

Itinerarium historicum

Itinerario historico - religionis

Itinerarium culturale

Archaeologica itinerario

Cibus et vino

Typical acetabula

Demerita Tipical

Oleum

Vinum

Typical products

Ubi manducare

Restaurants

Vectes et patisseries

Vinum tabernae et gustus

Ubi ad somnum

Hotels

Prandium & Prandium

Villae

Wineries et typicam products

Cellaria

Molendina oleum

Dairies

tabernae

Quam movere

Car pensio

Raedam locis

Bus

Impedimenta