eRESTAURANT NFC

Wprowadzenie do kaplicy Scrovegni

(Introduzione alla Cappella degli Scrovegni)

(Introduction to the Scrovegni Chapel)

Kaplica Scrovegni, znana wszystkim pod nazwiskiem swojego klienta Enrico, jest poświęcona Santa Maria della Carità i znana na całym świecie z niezwykłego cyklu obrazów stworzonego przez Giotta. Dzieło jest największym arcydziełem artysty w zakresie fresków i świadczy o głębokiej rewolucji, jaką toskański malarz wniósł do sztuki zachodniej. Wcześniej prywatna kaplica, mieści znany cykl fresków Giotta z początku XIV wieku, uważany za jedno z arcydzieł sztuki zachodniej. Nawa ma 29,88 m długości, 8,41 m szerokości i 12,65 m wysokości; apsyda składa się z pierwszej części o rzucie kwadratu o głębokości 4,49 m i szerokości 4,31 m oraz kolejnej, wielobocznej o pięciu bokach o głębokości 2,57 m, pokrytej pięcioma gwoździami żebrowymi [1]. Od 2021 roku znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO na terenie XIV-wiecznych cykli freskowych w Padwie. Malowidła ukryte w kaplicy Scrovegni zapoczątkowały malarską rewolucję, która rozwijała się przez cały XIV wiek i wpłynęła na historię malarstwa.

Pochodzenie kaplicy

(L'origine della Cappella)

(The origin of the chapel)

Kaplica została zlecona przez Enrico degli Scrovegni, syna Rinalda, zamożnego lichwiarza padewskiego, który na początku XIV wieku odkupił teren starożytnej rzymskiej areny w Padwie od zgniłego szlachcica Manfredo Dalesmaniniego. Zbudował tu okazały pałac, którego kaplica była prywatnym oratorium i przyszłym mauzoleum rodowym. Wezwał florenckiego Giotta do fresku w kaplicy, który po współpracy z franciszkanami z Asyżu i Rimini został w Padwie wezwany przez braci mniejszych do freskowania sali kapituły, kaplicy błogosławieństw i być może innych pomieszczeń w bazylice św. Sant'Antonio. Bezpodstawna jest pogłoska, że Enrico Scrovegni zlecił wykonanie kaplicy jako aktu ekspiacji za grzech popełniony przez ojca, który Dante Alighieri kilka lat po zakończeniu cyklu Giotesque umieścił w piekle wśród lichwiarzy.

Dekoracja kaplicy Scrovegni

(La Decorazione della Cappella degli Scrovegni)

(The Decoration of the Scrovegni Chapel)

Starożytne wzmianki z XIV wieku (Riccobaldo Ferrarese, Francesco da Barberino, 1312-1313) poświadczają obecność Giotta na placu budowy. Datowanie fresków można z dużym przybliżeniem wywnioskować z szeregu informacji: zakup gruntu miał miejsce w lutym 1300 roku, biskup Padwy Ottobono dei Razzi zezwolił na budowę przed 1302 rokiem (data przekazania jej do Patriarchat Akwilei ); pierwsza konsekracja miała miejsce w święto Zwiastowania, 25 marca 1303; 1 marca 1304 papież Benedykt XI udzielił odpustu odwiedzającym kaplicę, a rok później, ponownie w rocznicę 25 marca (1305) kaplicę poświęcono. Dzieło Giotta odbywa się zatem między 25 marca 1303 a 25 marca 1305. Nawiasem mówiąc, w Sądzie Ostatecznym Kaplicy, co 25 marca promień światła przechodzi między ręką Henryka a ręką Madonny.

Projekt Giotta

(Il Progetto di Giotto)

(Giotto's Project)

Giotto namalował całą wewnętrzną powierzchnię oratorium jednolitym projektem ikonograficznym i dekoracyjnym, inspirowanym przez augustianów o wyrafinowanych kompetencjach, ostatnio zidentyfikowanego przez Giuliana Pisaniego w Alberto da Padova. Wśród wykorzystanych źródeł znajduje się wiele tekstów augustianów, apokryficzne Ewangelie pseudo-Mateusza i Nikodema, Legenda Aurea Jacopo da Varazze oraz, dla niektórych ikonograficznych szczegółów, Rozważania nad życiem Jezusa pseudo-Bonawentury, a także jako teksty średniowiecznej tradycji chrześcijańskiej, w tym Il Fisiogo. Kiedy pracuje nad dekoracją kaplicy, wielki mistrz ma zespół około czterdziestu współpracowników i obliczono 625 „dni” pracy, gdzie dobą nie mamy na myśli rozpiętości 24 godzin, ale porcję fresku. który z powodzeniem maluje się przed wyschnięciem tynku (tzn. nie jest już „świeży”).

Okres nowożytny

(Il Periodo Moderno)

(The Modern Period)

Kaplica była pierwotnie połączona bocznym wejściem do pałacu Scrovegni, zburzonego w 1827 r., aby uzyskać cenne materiały i zrobić miejsce dla dwóch kondominiów. Pałac został zbudowany na wzór eliptycznego układu pozostałości starożytnej rzymskiej areny. Kaplica została oficjalnie przejęta przez gminę Padwa aktem notarialnym w 1881 roku, rok po mandacie Rady Miejskiej na posiedzeniu 10 maja 1880 roku. Bezpośrednio po zakupie kondominia zostały zburzone, a kaplica została poddana uzupełnienia, nie zawsze szczęśliwe.

Renowacja z 2001 r.

(Il restauro del 2001)

(The 2001 restoration)

W czerwcu 2001 roku, po dwudziestu latach badań i wstępnych studiów, Centralny Instytut Restauracji Ministerstwa Dziedzictwa Kulturowego i Działalności oraz gminy Padwa rozpoczęli restaurację fresków Giotta pod kierunkiem Giuseppe Basile'a. Rok wcześniej zakończono interwencje na zewnętrznych powierzchniach budynku i zainaugurowano sąsiadujący z nim Wyposażony Korpus Technologiczny (CTA), w którym zwiedzający, w grupach liczących do dwudziestu pięciu osób, mają zatrzymać się na około piętnaście minut na poddanie się procesowi osuszania i oczyszczania pyłu. W marcu 2002 roku kaplica została przywrócona światu w całej nowo odkrytej świetności. Niektóre problemy pozostają otwarte, takie jak zalanie krypty pod nawą główną z powodu obecności warstwy wodonośnej lub betonowe krawężniki wprowadzone na początku lat sześćdziesiątych XX wieku w celu zastąpienia oryginalnych drewnianych (z wyraźnymi konsekwencjami dla różnej elastyczności z budynku ).

Zburzenie absydy

(L'abbattimento della parte absidale)

(The demolition of the apse)

W styczniu 1305 roku, gdy kończyły się prace nad kaplicą, mieszkający w pobliskim klasztorze pustelnicy zaciekle protestowali, gdyż budowa kaplicy, wykraczając poza zawarte porozumienia, przekształcała się z oratorium w prawdziwe. . kościół wraz z dzwonnicą, tworząc w ten sposób konkurencję dla działalności Eremitani. Nie wiadomo, jak ta historia się skończyła, ale prawdopodobnie w następstwie tych krzywd kaplica Scrovegnich doznała rozbiórki monumentalnej absydy z dużym transeptem (udokumentowane w „modelu” namalowanym przez Giotta na fresku na kontrze elewacji), gdzie Scrovegni planował wstawić własne mauzoleum grobowe: późniejsze datowanie fresków w absydzie (po 1320) potwierdziłoby tę hipotezę

Strefa apsydowa

(La Zona Absidale)

(The Apsidal Zone)

Obszar absydy, który jest tradycyjnie najważniejszym budynkiem sakralnym i w którym znajduje się również grób Henryka i jego drugiej żony, Iacopina d'Este, przedstawia niezwykłe zwężenie i daje poczucie niekompletności, prawie nieporządku. Również w prawym dolnym panelu łuku triumfalnego, nad małym ołtarzem poświęconym Katarzynie Aleksandryjskiej, perfekcyjną symetrię giotteskową zmienia dekoracja fresku - z dwoma tondi z popiersiami świętych i lunetą przedstawiającą Chrystusa w chwale i dwoma epizodami pasja, modlitwa w ogrodzie Getsemani i biczowanie - co wywołuje efekt nierównowagi. Ręka to ta sama ręka, która freskuje dużą część obszaru absydalnego, nieznany malarz, mistrz chóru Scrovegni, który pracowałby w trzeciej dekadzie XIV wieku, około dwudziestu lat po zakończeniu pracy Giotta. Centralnym punktem jego interwencji jest sześć dużych scen na bocznych ścianach prezbiterium, poświęconych ostatniej fazie ziemskiego życia Madonny, zgodnie z freskowanym programem Giotta.

Freskowy cykl kaplicy Scrovegni

(Il Ciclo Affrescato della Cappella degli Scrovegni)

(The Frescoed Cycle of the Scrovegni Chapel)

Cykl namalowany przez Giotta w ciągu zaledwie dwóch lat, między 1303 a 1305 rokiem, rozciąga się na całej wewnętrznej powierzchni kaplicy, opowiadając Historię zbawienia na dwa różne sposoby: pierwsza z namalowanymi Historiami życia Dziewicy i Chrystusa wzdłuż naw i na łuku triumfalnym; druga zaczyna się od występków i cnót, skonfrontowanych z dolną miksturą głównych murów, a kończy majestatycznym Sądem Ostatecznym na kontrze fasady

Pierwsza wielka rewolucja Giotta

(La prima grande rivoluzione di Giotto)

(Giotto's first great revolution)

Pierwsza wielka rewolucja dokonana przez Giotta w Padwie dotyczy reprezentacji przestrzeni: można podziwiać przykłady „perspektywy” i oddania trzeciego wymiaru, które wyprzedzają renesansowe leeory o sto lat

Druga wielka rewolucja Giotta

(La seconda grande rivoluzione di Giotto)

(Giotto's second great revolution)

Drugi to uwaga poświęcana reprezentacji człowieka, w jego fizyczności i uczuciowości: dobrze wyraża to Giotto w Opowieściach z życia Dziewicy i Chrystusa, w których intensywnie wyłaniają się ludzkie radości i smutki, z których pozostają znaczącymi i znanymi przykładami są czułość pocałunku Joachima i Anny w Spotkaniu pod Złotą Bramą oraz desperacja płaczących matek w Rzezi niewiniątek.

Cykl obrazkowy

(Il Ciclo Pittorico)

(The Pictorial Cycle)

Sala jest w całości pokryta freskami na wszystkich czterech ścianach. Giotto rozłożył freski na całej powierzchni, zorganizowane w cztery pasma, w których panele komponują się z prawdziwymi historiami głównych bohaterów podzielonymi geometrycznymi ramami. Asymetryczny kształt kaplicy, z sześcioma oknami tylko z jednej strony, zdeterminował formę dekoracji: gdy zdecydowano się na wstawienie dwóch kwadratów w przestrzenie międzyokienne, wówczas obliczono szerokość pasm ozdobnych, aby wstawić jak najwięcej tej samej wielkości na drugiej ścianie. Cykl obrazowy, skoncentrowany wokół tematu zbawienia, rozpoczyna się od lunety nad Łukiem Triumfalnym, kiedy Bóg decyduje o pojednaniu z ludzkością, powierzając archaniołowi Gabrielowi zadanie wymazania winy Adama z ofiarą jego syna. Człowiek. Kontynuuje z Opowieściami Joachima i Anny (pierwszy rejestr, ściana południowa), Opowieściami Maryi (pierwszy rejestr, ściana północna), przechodzi przez Łuk Triumfalny ze scenami Zwiastowania i Nawiedzenia, a następnie Opowieściami Chrystusa (drugi rejestr, południowa i północna ściana), które ciągną się dalej, po przejściu na Łuk Triumfalny (Zdrada Judasza), w trzecim rejestrze, południowa i północna ściana. Ostatnim panelem Historii Świętej jest Pięćdziesiątnica. Zaraz poniżej czwarty rejestr otwiera się z monochromami występków (ściana północna) i monochromami cnót (ściana południowa). Zachodnia ściana (lub przeciwfasada) nosi wspaniały Sąd Ostateczny

Wstęp

(Introduzione)

(Introduction)

Bóg zsyła archanioła Gabriela to fresk z temperową wstawką na desce (230x690 cm) autorstwa Giotta, datowany na około 1303-1305 i część cyklu kaplicy Scrovegni w Padwie. Ozdabia lunetę nad ołtarzem i jest ściśle związana z epizodami, które składają się na Zwiastowanie.

Spotkanie Anny i Joachima przy Złotej Bramie to fresk (200x185 cm) autorstwa Giotta, datowany na około 1303-1305 i stanowiący część cyklu kaplicy Scrovegni w Padwie. Jest to ostatnia z Opowieści Joachima i Anny w najwyższym rejestrze prawej ściany, zwróconej w stronę ołtarza. Historie Joachima i Anny są inspirowane Protoewangelią św. Jakuba i Pseudo Mateusza (po łacinie) oraz De Nativitate Mariae, które również znajdują się, przerobione, w Złotej legendzie Jacopo da Varazze. Modele ikonograficzne były następnie iluminowanymi rękopisami pochodzenia bizantyjskiego, być może poprzez zachodnie wyprowadzenia, nawet jeśli artysta dogłębnie odnowił te modele, stosując swoją współczesną wrażliwość, zgodnie z zasadami zakonów żebraczych.

Opis

(Descrizione)

(Description)

Po wydaleniu ze świątyni jerozolimskiej, aby uznać go za bezpłodnego (a zatem nie pobłogosławionego przez Boga), Joachim schronił się w odwrocie wraz z pasterzami górskimi. Tymczasem Anna, przekonana, że jest wdową, otrzymała cudowne zawiadomienie od anioła, który wyjawił, że wkrótce będzie miała dziecko. Tymczasem Joachim także śnił o aniele, który go pocieszył, ponieważ Bóg wysłuchał jego modlitw i musiał wrócić do domu, do swojej żony. Scena ukazuje zatem spotkanie tych dwojga, które według Pseudo Mateusza (3,5) miało miejsce przed Złotą Bramą lub Złotą Bramą (She'ar Harahamim) Jerozolimy, po tym jak obaj zostali ostrzeżeni przez boskich posłańców. . W rzeczywistości Joachim pochodzi z lewej, za nim pasterz, a z prawej Anna, a za nim grupa kobiet zróżnicowana klasowo, starannie przestudiowana pod względem fryzur i sukienek. Małżonkowie spotykają się i tuż za drzwiami, na małym mostku, wymieniają czuły pocałunek, który nawiązuje do prokreacji (bez skazy): w rzeczywistości Anna była zaraz potem w ciąży.

Dostawa prętów to fresk (200x185 cm) autorstwa Giotto, datowany na około 1303-1305 i część cyklu kaplicy Scrovegni w Padwie. Zaliczana jest do Opowieści maryjnych znajdujących się w górnym rejestrze lewej ściany, zwróconej w stronę ołtarza. Poświęcenie kaplicy Matce Miłosierdzia wyjaśnia obecność cyklu opowiadań maryjnych, które, obok opowieści rodziców Joachima i Anny, stanowią największą do tej pory reprezentację namalowaną we Włoszech. Historie Maryi, od narodzin do małżeństwa, inspirowane są Złotą Legendą Jacopo da Varazze.

Ustawienie

(Ambientazione)

(Setting)

Opis

(Descrizione)

(Description)

Maryja jest w wieku małżeńskim i jest samotniczką w Świątyni Jerozolimskiej, gdzie mieszka jako zakonnica. Przed wydaniem jej za mąż, boskie ogłoszenie wskazuje, że tylko ci, którzy doznają cudu zobaczenia rozkwitającej różdżki, którą będą nosić ze sobą, będą mogli poślubić dziewczynę. Tutaj więc zalotnicy przynoszą kije kapłanowi, umieszczonemu za ołtarzem przykrytym drogocennym płótnem. Wśród nich ostatni w kolejce jest jeszcze starszy Giuseppe, jedyny z aureolą. Bóg wybierze go ze względu na jego zaawansowany wiek i świętość, aby zachować czystość oblubienicy. Ksiądz jest łatwo rozpoznawalny po charakterystycznym zwiniętym kapeluszu i towarzyszy mu inny starszy, ubrany na zielono po lewej stronie.

Styl

(Stile)

(Style)

Gesty są powolne i wyrachowane, kolory są wyraziste, przesycone światłem, plastyczność postaci podkreśla światłocień i solidna konstrukcja.

Wstęp

(Introduzione)

(Introduction)

Modlitwa o kwitnienie prętów to fresk (200x185 cm) autorstwa Giotto, datowany na około 1303-1305 i część cyklu kaplicy Scrovegni w Padwie. Zaliczana jest do Opowieści maryjnych znajdujących się w górnym rejestrze lewej ściany, zwróconej w stronę ołtarza. Poświęcenie kaplicy Matce Bożej Miłosierdzia wyjaśnia obecność cyklu opowiadań maryjnych, które, obok opowieści rodziców Joachima i Anny, stanowią największą do tej pory reprezentację namalowaną we Włoszech. Historie Maryi, od narodzin do małżeństwa, inspirowane są Złotą Legendą Jacopo da Varazze.

(Stile)

(Style)

Wstęp

(Introduzione)

(Introduction)

Zwiastowanie (podzielone na dwa przedziały zwiastującego Anioła i zapowiadanej Dziewicy) to podwójny fresk (200x185 cm) autorstwa Giotta, datowany na około 1303-1305 i stanowiący część cyklu kaplicy Scrovegni w Padwie. Znajduje się na łuku triumfalnym przy ołtarzu, poniżej luneta z Bogiem inicjuje Pojednanie wysyłając archanioła Gabriela, co jest pierwszą sceną programu teologicznego Kaplicy.

Silnie zidentyfikowana jest fizjonomia Judasza, o uważnym spojrzeniu i ostrym profilu, z wąsami i brodą. Żółty płaszcz ułatwi jego identyfikację w kolejnych scenach, takich jak Pocałunek Judasza. Choć już opętany przez diabła, Judasz był nadal przedstawiany z aureolą: ślady jej widać w uszkodzonym przez wilgoć tynku.

Wstęp

(Introduzione)

(Introduction)

Narodzenia Jezusa to fresk (200 × 185 cm) autorstwa Giotta, datowany na około 1303-1305 i część cyklu kaplicy Scrovegni w Padwie. Zawarte jest w Opowieściach Jezusa w górnym centralnym rejestrze, na prawej ścianie zwróconej w stronę ołtarza.

Źródła

(Fonti)

(Sources)

Jako źródła scen chrystologicznych Giotto wykorzystał Ewangelie, Protoewangelię Jakuba i Złotą Legendę Jacopo da Varazze.

Ustawienie

(Ambientazione)

(Setting)

Skalisty krajobraz jest tłem szopki na pierwszym planie. Maryja bowiem leży na skalistym zboczu, przykryta drewnianą konstrukcją i właśnie urodziła Jezusa, kładąc go już zawiniętego w żłobie; pomaga jej sługa, przed którym pojawiają się wół i osioł. Józef śpi przykucnięty, co jest typowe dla ikonografii mającej na celu podkreślenie jego nieaktywnej roli w prokreacji; jego wyraz twarzy jest zaczarowany i marzycielski. Płaszcz Maryi, niegdyś wyschnięty w kolorze błękitu lapis lazuli, został w dużej mierze utracony, odsłaniając leżący pod spodem zarys czerwonej szaty. Po prawej stronie następuje ogłoszenie pasterzom, w tym przypadku tylko dwóm, przedstawionych z plecami blisko stada, a z góry anioł poucza ich o cudownym wydarzeniu. Cztery inne anioły przelatują nad chatą i wykonują gesty modlitewne do nowonarodzonego dziecka i do Boga w niebie.

Styl

(Stile)

(Style)

Perspektywiczny krój architektury jest oryginalny, zdolny do odnowienia statycznej bizantyjskiej tradycji ikonograficznej. Postacie są solidne, zwłaszcza Madonny i Józefa, co sugeruje rzeźbiarskie modele Giovanniego Pisano. Napięcie Madonny w akcji i uwaga, jaką poświęca swojemu synowi, to fragmenty wielkiej poezji, które rozpuszczają świętą opowieść w ludzkiej i serdecznej atmosferze. Wstawienie postaci w przestrzeń jest skutecznie rozwiązywane, a postawy są spontaniczne i luźne, nawet u zwierząt. Delikatne są odcienie barw, które wyróżniają się na tle błękitu nieba (w tym przypadku zniszczonego) współgrając z pozostałymi scenami kaplicy.

Wstęp

(Introduzione)

(Introduction)

Adoracja Trzech Króli to fresk (200x185 cm) autorstwa Giotta, datowany na około 1303-1305 i część cyklu kaplicy Scrovegni w Padwie. Zawarte jest w Opowieściach Jezusa w górnym centralnym rejestrze, na prawej ścianie zwróconej w stronę ołtarza.

Źródła

(Fonti)

(Sources)

Jako źródła scen chrystologicznych Giotto używał Ewangelii, Pseudo-Mateusza, Protoewangelii Jakuba i Złotej Legendy Jacopo da Varazze.

Ustawienie

(Ambientazione)

(Setting)

Ustawienie

(Ambientazione)

(Setting)

Scena, w złych warunkach konserwatorskich, rozgrywa się w świątyni jerozolimskiej, gdzie dwunastoletni Jezus ginie przez rodziców, którzy zastają go dyskutującego z lekarzami o religii i filozofii. Osadzona w pomieszczeniu, z nawami przesłoniętymi sklepieniami krzyżowymi, niszami, kasetonowym sufitem i girlandami roślinnymi, ma intuicyjną perspektywę przesuniętą w prawo, by dogodzić spojrzeniu widza. Scena znajduje się w rzeczywistości w rogu ściany po lewej stronie, obok Sądu Ostatecznego na tylnej ścianie.

Opis

(Descrizione)

(Description)

Na siedzeniu młody Jezus, ubrany na czerwono, kłóci się z dziesięcioma mędrcami, przedstawionymi z brodami (jak starożytni filozofowie) i owiniętymi płaszczami z kapturami. Po lewej biegną Józef i Maryja. Matka Boża wyciąga ramiona, demonstrując gestem zaczerpniętym z życia codziennego, lęk przed utratą dziecka. Joseph również podnosi rękę, zaskoczony sytuacją.

Styl

(Stile)

(Style)

Przestrzenność otoczenia jest duża i monumentalna, w przeciwieństwie do bardziej skondensowanych z poprzednich odcinków.

Wstęp

(Introduzione)

(Introduction)

Opis

(Descrizione)

(Description)

W centrum sceny Jezus, na wpół pochowany w Jordanie, przyjmuje chrzest od Jana Chrzciciela, który pochyla się do przodu z urwiska. Za nim stoi starszy święty i młody człowiek bez aureoli, czekający na chrzest. Po drugiej stronie czterej aniołowie trzymają szaty Chrystusa i są gotowi go okryć, podchodząc nieznacznie do przodu. W górze, w świetlistej eksplozji, Bóg Ojciec z księgą w ramionach sięga, by pobłogosławić Chrystusa skutecznym spojrzeniem, pierwszym w swoim rodzaju.

Styl

(Stile)

(Style)

Nawet skały w tle, rozchodzące się w kształcie litery „V”, pomagają skierować uwagę widza na centralny punkt sceny. Jakość twarzy Chrystusa jest bardzo wysoka, podobnie jak twarz Chrzciciela i dwóch uczniów stojących za nim. Pozostaje wyraźne ustępstwo na rzecz średniowiecznej tradycji ikonograficznej w irracjonalnym poziomie wody, która okrywa Chrystusa, ale pozostawia inne obecne suche, ze względu na tradycyjną metodę przedstawiania sceny, aby nie pokazywać Chrystusa całkowicie nagiego

Wstęp

(Introduzione)

(Introduction)

Wesele w Kanie to fresk (200x185 cm) autorstwa Giotta, datowany na około 1303-1305 i część cyklu kaplicy Scrovegni w Padwie. Zawarta jest w Opowieściach Jezusa w górnym centralnym rejestrze, na lewej ścianie zwróconej w stronę ołtarza.

Ustawienie

(Ambientazione)

(Setting)

Scena rozgrywa się w pomieszczeniu, umownie otwartym na niebo, ale do zrozumienia, zamkniętym, opisanym z dbałością o szczegóły: ściany zakrywają pasiaste, czerwone draperie, w górę biegnie fryz, a w górę wsparte na półkach perforowane drewniane kraty, na których znajdują się wazony i elementy dekoracyjne. Idąc za Ewangelią Jana, Giotto pokazuje moment, w którym Jezus siedzący po lewej stronie z oblubieńcem i apostołem gestem błogosławi wodę wlewaną do wielkich dzbanów po drugiej stronie sali, zamieniając ją w wino. Gruby pan stołowy degustuje napój szklanką i, zgodnie z ewangelicznym sprawozdaniem, wypowiada wtedy zdanie: „Do dziś zachowałeś dobre wino!”. skierowane do Oblubieńca (J 2, 7-11). Strona stołu zwrócona do widza pośrodku ma pannę młodą ubraną w drobno haftowaną czerwoną sukienkę, siedzącą obok Madonny, również błogosławiącej, oraz dziewczyny z koroną z kwiatów na głowie. Po drugiej stronie stołu stoją dwie osoby.

Styl

(Stile)

(Style)

Pastelowe kolory są bardzo eleganckie, podkreślając światłocieniem plastikowe bryły postaci. Dużo uwagi poświęcono opisom przedmiotów, od białego obrusu z osnowami tworzącymi pasy w różnych kolorach, przez drobno żłobkowane słoiki, aż po meble i naczynia na stole. Nauczyciel stołówki i stojący za nim chłopiec są tak dobrze scharakteryzowane, że zasugerowali, że są to portrety postaci, które naprawdę istniały.

Wstęp

(Introduzione)

(Introduction)

Zmartwychwstanie Łazarza to fresk (200x185 cm) autorstwa Giotta, datowany na około 1303-1305 i część cyklu kaplicy Scrovegni w Padwie. Zawarta jest w Opowieściach Jezusa w górnym centralnym rejestrze, na lewej ścianie zwróconej w stronę ołtarza.

Opis

(Descrizione)

(Description)

Kompozycja jest tradycyjna, odnaleziona w miniaturach już w VI wieku. Jezus po lewej podchodzi do przodu i podnosi rękę, aby pobłogosławić Łazarza, który już uciekł z grobu, któremu uczniowie pomagają w zgładzeniu; jedna zakrywa twarz, aby uniknąć nieprzyjemnych zapachów, podczas gdy kobieta unosi welon, aby odkryć tylko oczy. Poniżej dwóch sług umieszcza marmurową pokrywę grobowca, o którego zdjęcie poprosił Chrystus. Na widok cudu widzowie są zaskoczeni, wznosząc ręce do nieba, podczas gdy Marta i Maria padają na twarz u stóp Jezusa. artysta z cyklu (Gnudi); mężczyzna za nim, ubrany na czerwono i podnoszący obie ręce, jest również żywy i wiarygodny. Trup jest bardzo realistyczny, z na wpół przymkniętymi ustami i powiekami oraz nienaturalną chudością.

Styl

(Stile)

(Style)

Ponownie, podobnie jak w innych scenach, skaliste tło tworzy zróżnicowane tło, które pomaga podzielić grupy postaci, a tym samym odczytać scenę. Intensywna ekspresja postaci, wielka żywotność. Kolor jest jaśniejszy i bardziej przejrzysty niż kiedykolwiek. Giotto i jego szkoła również namalowali freskami ten epizod w kaplicy Magdaleny w niższej bazylice Asyżu, prawdopodobnie kilka lat po przedsięwzięciu Scrovegnich.

Wstęp

(Introduzione)

(Introduction)

Wejście do Jerozolimy to fresk (200x185 cm) autorstwa Giotta, datowany na około 1303-1305 i część cyklu kaplicy Scrovegni w Padwie. Zawarta jest w Opowieściach Jezusa w górnym centralnym rejestrze, na lewej ścianie zwróconej w stronę ołtarza.

Opis

(Descrizione)

(Description)

Od lewej Jezus jedzie na osiołku w kierunku bram Jerozolimy, a za nim Apostołowie i spotyka zaintrygowany tłum: kto pada na twarz, kto biegnie zobaczyć, kto jest zaskoczony itd. Chociaż projekt oznacza niekompletny autograf epizodu scena wyróżnia się jako jedna z najbardziej wyrazistych naturalności cyklu, z szeregiem wewnętrznych epizodów zaczerpniętych z życia codziennego, takich jak scena mężczyzny zakrywającego głowę płaszczem (niezgrabne działanie lub symbol tych, nie chcecie zaakceptować przybycia Zbawiciela?) lub dwoje dzieci, które wspinają się na drzewa, aby oderwać gałązki oliwne, aby rzucić w Zbawiciela i zobaczyć lepiej, szczegóły zaczerpnięte z tradycji bizantyjskiej, ale tutaj bardziej realistyczne niż kiedykolwiek, jak już pojawił się w Opowieściach św. Franciszka w Asyżu, w szczególności w scenie płaczu klarysek. Brama miejska jest taka sama, jaka znajduje się, obrócona, w scenie Andata al Calvario.

Wstęp

(Introduzione)

(Introduction)

Wypędzenie kupców ze świątyni to fresk (200x185 cm) autorstwa Giotta, datowany na około 1303-1305 i część cyklu kaplicy Scrovegni w Padwie. Zawarta jest w Opowieściach Jezusa w górnym centralnym rejestrze, na lewej ścianie zwróconej w stronę ołtarza.

Zmartwychwstanie i Noli me tangere to fresk (200x185 cm) autorstwa Giotta, datowany na około 1303-1305 i część cyklu kaplicy Scrovegni w Padwie. Zawarta jest w Opowieściach Męki Pańskiej w dolnym rejestrze centralnym, na lewej ścianie zwróconej w stronę ołtarza.

Opis

(Descrizione)

(Description)

Scena przedstawia podwójny epizod: po lewej pusty grób Chrystusa z siedzącymi aniołami i śpiącymi strażnikami świadczy o Zmartwychwstaniu; po prawej stronie klęcząca Magdalena przed objawieniem Chrystusa triumfującego nad śmiercią, z chorągiewką krzyżowców i gestem Zbawiciela, który mówi jej, aby go nie dotykała, wypowiadając w Ewangeliach po łacinie frazę Noli me tangere . Na banerze widnieje napis „VI [N] CI / TOR MOR / TIS”. Skały w tle opadają w lewo, gdzie znajduje się centralne jądro epizodu. Drzewa, w przeciwieństwie do tych z poprzedniej Lamentacji, wyschły po lewej stronie (najlepiej „przed” zmartwychwstaniem), podczas gdy po prawej stały się bujne; drzewa po lewej są jednak zniszczone przez czas i mało czytelne. Odcinek charakteryzuje się rozrzedzoną i zawieszoną atmosferą „metafizycznej abstrakcji”, w której widać zapowiedź Piero della Francesca

Styl

(Stile)

(Style)

Według niektórych uczonych, takich jak japoński Hidemichi Tanaka, rąbek falban, które zdobią szaty rzymskich żołnierzy, składa się z pisma p'ags-pa, starożytnego pisma wymyślonego, aby ułatwić czytanie mongolskiego, a następnie nieużywanie. [1] Giotto i jego uczniowie reprezentowali także scenę Noli me tangere w kaplicy Magdaleny w dolnej bazylice Asyżu, z podobnym przedstawieniem pustego grobu, podczas gdy młodemu Giottowi przypisuje się zmartwychwstanie w górnej bazylice ; w tej ostatniej scenie zauważamy niezwykłą dbałość o szczegóły w dekoracji zbroi żołnierskiej, która jest obecna także w scenie padewskiej, a także pewną wirtuozerię w przedstawianiu ciał śpiących w skrócie perspektywicznym.

Wstęp

(Introduzione)

(Introduction)

Wniebowstąpienie to fresk (200x185 cm) autorstwa Giotta, datowany na około 1303-1305 i część cyklu kaplicy Scrovegni w Padwie. Zawarta jest w Opowieściach Męki Pańskiej w dolnym rejestrze centralnym, na lewej ścianie zwróconej w stronę ołtarza.

Opis i styl

(Descrizione e stile)

(Description and style)

Scena ukazuje wejście Jezusa do nieba, wznoszącego się z rozmachem pośrodku kadru i sięgającego w górę pchanego przez chmurę, z rękami uniesionymi już poza ramę obrazu. Pod nim są dwaj aniołowie, którzy pouczają przechodniów, czyli apostołów i Maryję, której twarz wydaje się niezwykłej jakości, przez niektórych uważana za jedyną autografową część fresku wykonaną głównie przez pracowników warsztatów. Po bokach Chrystusa dwa koła anielskie i symetryczni święci uzupełniają scenę, wszyscy z podniesionymi rękami, nawiązując do gestu wznoszenia się Chrystusa. Pieczołowicie zadbano o szczegóły, zwłaszcza złote aplikacje w szatach apostołów, aniołów i samego Jezusa.

Wstęp

(Introduzione)

(Introduction)

Pięćdziesiątnica to fresk (200x185 cm) autorstwa Giotta, datowany na około 1303-1305 i część cyklu kaplicy Scrovegni w Padwie. Jest to ostatnia z Opowieści Męki Pańskiej w dolnym rejestrze centralnym, na lewej ścianie w kierunku ołtarza.

Opis

(Descrizione)

(Description)

Scena rozgrywa się w pomieszczeniu opisanym jako loggia poprzecinana ostrołukowymi łukami koniczyny. Wewnątrz na drewnianych ławkach siedzi dwunastu apostołów (po śmierci Judasza Iskarioty, który popełnił samobójstwo, na jego miejsce zostaje wybrany apostoł Maciej, Jezus nie jest przedstawiony, bo po zmartwychwstaniu, a przed Pięćdziesiątnicą wstąpił do nieba). Budynek jest skrócony w lewo, najlepiej pośrodku kaplicy, aby pomieścić wzrok widza, urządzenie używane również w innych scenach narożnych. Boskie światło, czerwone jak płomienie Miłosierdzia, emanuje z sufitu i otacza uczestników.

Styl

(Stile)

(Style)

Uważana przede wszystkim za dzieło pomocy, scena wykazuje delikatne tony i dbałość o szczegóły, zwłaszcza w strojach i twarzach uczestników. Być może młody Giotto namalował już Pięćdziesiątnicę na kontrze fasady górnej bazyliki w Asyżu, a kolejna Pięćdziesiątnica w Galerii Narodowej w Londynie jest częścią Siedmiu tablic z historiami Jezusa, datowanymi na około 1320-1325 rok.

Wstęp

(Introduzione)

(Introduction)

Sąd Ostateczny to fresk Giotta, datowany na około 1306 rok i część cyklu kaplicy Scrovegni w Padwie. Zajmuje całą kontr-fasadę i idealnie zamyka Historie. Odnosi się to zwykle do ostatniej fazy dekoracji kaplicy i natrafia na duży zasób pomocy, choć ogólny projekt jest jednogłośnie odnoszony do mistrza.

Układ

(Impaginazione)

(Layout)

Duża ściana nad drzwiami wejściowymi, w której otwiera się trójdzielne okno, zawiera duże przedstawienie Sądu Ostatecznego przeprowadzonego w tradycyjny sposób, choć innowacji nie brakuje. W rzeczywistości, pomimo utrzymywania się tradycyjnych stylizacji, takich jak różne skale proporcjonalne, Giotto starał się ujednolicić całą reprezentację Sądu, Nieba i Piekła w jednej scenie, znosząc podziały i angażując wszystkie postacie w jedną przestrzeń.

Chrystus: wprowadzenie

(Cristo: introduzione)

(Christ: introduction)

Pośrodku stoi, wewnątrz opalizującego migdała, podtrzymywanego przez anioły, wielkiego Chrystusa-sędziego, który dominuje nad jednym wielkim scenariuszem, nie podzielonym już sztywno na równoległe wstęgi, jak w dziełach bizantyjskich. W aureoli Chrystusa w ostatniej renowacji odkryto wstawki z lustrami, które należy umieścić w relacji z figurą Odwiecznego po przeciwnej stronie kaplicy, gdzie znajduje się scena zsyłania przez Boga archanioła Gabriela. Chrystus nie zasiada na prawdziwym tronie, ale na swego rodzaju tęczowym obłoku, pod którym kryją się symboliczne przedstawienia, interpretowane już jako symbole ewangelistów. Nowsze badanie wykazało raczej coś bardziej złożonego: przedstawia anioła, mężczyznę z głową lwa, centaura, symbol według średniowiecznych bestiariuszy podwójnej natury Chrystusa, człowieka i Boga, oraz niedźwiedzia z rybą (być może szczupak), symbol łowienia dusz lub wręcz przeciwnie, ofiary Chrystusa (ryby) dla odkupienia bestialstwa rodzaju ludzkiego.

Chrystus: opis

(Cristo: descrizione)

(Christ: description)

Jezus reprezentuje punkt podparcia całej sceny, który tworzy piekło lewą stroną aury i kieruje swój wzrok i prawą rękę ku wybranym. Do niego (lub przeciwko niemu w przypadku potępionych) wszystkie jądra postaci mają tendencję do orientacji. Wszystko w nim jest otwarte dla wybranych, po jego prawej stronie: spojrzenie, rana, bok, podczas gdy lewa strona jest zamknięta na potępieńca z piekła. Wokół migdałów są serafiny. Dwunastu apostołów zasiada na tronie w półokręgu wokół Jezusa. Na prawo od Chrystusa: Piotr, Jakub, Jan, Filip, Szymon i Tomasz. Po lewej: Matteo, Andrea, Bartolomeo, Giacomo minor, Giuda Taddeo i Mattia. Okno z trzema światłami jest nie tylko świetlistym otworem (Chrystus jest światłem), ale przede wszystkim jest tronem, z którego schodzi Trójjedyny Bóg i sądzi. Dwa małe kwiaty, umieszczone w trifora, każdy o sześciu płatkach, odpowiadają numerologicznie dwóm grupom sześciu apostołów, którzy z nim poszli.

Anioły

(Angeli)

(Angels)

Na górze znajduje się dziewięć stłoczonych zastępów anielskich, podzielonych na dwie symetryczne grupy i rzędy, które skalują się w głąb; różne nachylenie głów stara się uniknąć spłaszczenia frontalnego widoku, podczas gdy pośrodku apostołowie ustawiają się na tronach: najbardziej bogato zdobionym krzesłem jest krzesło św. Piotra. Po lewej: anioły, archaniołowie, księstwa, moce. Po prawej: cnoty, panowania, trony, cherubiny, każdy prowadzony przez chorążych. Michał i Gabriel bliżej Chrystusa-Sędziego trzymają miecz i białokrzyżowy sztandar Rycerzy Grobu Świętego. Po bokach migdału aniołowie grają w trąby Apokalipsy, budząc zmarłych, którzy wstają ze szczelin ziemi w lewym dolnym rogu. Nieco dalej znajduje się przedstawienie Enrico degli Scrovegni i innej postaci (być może kanonika i arcykapłana katedry w Padwie Altegrade de 'Cattanei), która ofiarowuje model kaplicy Maryi w towarzystwie św. Jana i św. Katarzyny Aleksandryjskiej. Maryja jest pośrednikiem między ludzką słabością a miłosierną Bożą sprawiedliwością. Bryła budynku jest wierna istniejącej, nawet jeśli absyda pokazuje duży krąg kaplic, których nigdy nie zbudowano. Zgodnie z tradycją, tą ofertą Enrico zmywa grzech lichwy swojej rodziny, tak dobrze znanej, że nawet Dante Alighieri wskazał swojego ojca wśród grzeszników w kręgu lichwiarzy piekielnych. Fizjonomia Enrico jest młodzieńcza i wiernie odwzorowuje cechy, które po starzeniu się widoczne są również w jego marmurowym grobowcu w kaplicy: z tego powodu przedstawienie Giotta jest wskazane jako pierwszy portret postklasycznej sztuki zachodniej. Promień światła co 25 marca (w rocznicę konsekracji kaplicy) przechodzi między ręką Henryka a ręką Madonny. W najwyższej części fresku znajdują się gwiazdy słońca i księżyca, poruszane przez dwóch archaniołów, którzy co ciekawe, spoglądają z chmur „odczepiających się” i zwijających niebo, jakby to była ciężka tapeta. Odsłaniają za sobą złote, wysadzane klejnotami mury niebiańskiego Jeruzalem. Pierwsza grupa wybranych jest w złym stanie zachowania. Poprzedzone dwoma aniołami, zawiera młodą i ciemną Dziewicę Maryję, która wydaje się prowadzić za rękę pierwszego w szeregu, być może Jana Chrzciciela, w kierunku Chrystusa. Wśród postaci niewątpliwie rozpoznajemy niektórych świętych, takich jak św. Józef, Joachim, św. Symeon.

Raj

(Paradiso)

(Paradise)

W dolnych pasmach, rozdzielonych krzyżem podtrzymywanym przez dwa anioły, wystawiane są niebo po lewej i piekło po prawej. Pierwsza przedstawia uporządkowaną serię aniołów, świętych i błogosławionych (w tym być może „niedawnych” świętych, takich jak Franciszek z Asyżu i Dominik z Guzmán)

Piekło

(Inferno)

(Hell)

W piekle potępieni są dręczeni przez diabły i pogrążeni w płomieniach, które emanują z migdałów Chrystusa. Z migdałowej strumyki cztery piekielne rzeki ciągną grupy potępionych w otchłań popychane przez ołowiane demony. Pierwsza rzeka przytłacza lichwiarzy, charakteryzujących się białym workiem brudnych pieniędzy przywiązanym do szyi (Reginaldo degli Scrovegni, lichwiarz i ojciec Enrico, został umieszczony przez Dante Alighieri w piekle XVII). Niżej, powieszony i wypatroszony, stoi Judasz Iskariota. Na lewo od Chrystusa Sędziego, poniżej, stoi Lucyfer ze zwierzęcymi szponami i dwoma ustami oraz wężem wychodzącym z uszu (wzorem jest Lucyfer autorstwa Coppo di Marcovaldo w mozaikach florenckiego baptysterium). Rozdziera niektóre dusze i zasiada na tronie biblijnego Lewiatana, symbolu zła tego świata. Schemat kar i rund nawiązuje do tradycji innych niż Dante's Inferno, takich jak Elucidarium Honoriusza z Autuna. Przeklęty rój, o bardzo małych rozmiarach, pośród opresji, jakiej poddają ich małpopodobne diabły, wystawiony na kpiny i szyderstwo, rozebrany do naga, pogwałcony, zawieszony za włosy lub genitalia, wyśmiewany i torturowany. W przeciwieństwie do chaosu piekła są wybrani po prawej stronie. Od dołu do góry widzimy trójstronną grupę: dusze, które zdumione i modlące się wychodzą z ziemi; wielka procesja wybranych (kler, ludzie, kobiety i mężczyźni, którzy uświęcili swoje życie); powyżej, prowadzeni przez Maryję, starożytnych świętych Starego Testamentu i pierwotnego Kościoła.

Autoportret Giotta

(Autoritratto di Giotto)

(Self-portrait of Giotto)

Tradycja wskazuje w czwartej osobie na pierwszym planie w szeregach błogosławionego, z białą czapką na głowie, autoportret Giotta.

Styl

(Stile)

(Style)

Najlepsze części, najprawdopodobniej z autografami, to Chrystus, Madonna i grupa ofiarująca; inne postacie, zwłaszcza w zastępach anielskich i wybranych, są trudniejsze do oceny ze względu na częściowo zagrożony stan zachowania. Generalnie następuje zmniejszenie przepaści w proporcjach hierarchicznych: w tradycji średniowiecznej istniała tendencja do skalowania postaci według ich znaczenia religijnego, ale jak widać w grupie ofiarującej, klient i jego pomocnik pojawiają się tu prawie tej samej wielkości co święci.

Problem z tłumaczeniem?

Create issue

Znaczenie ikon :
Halal
Kasher
Alkohol
Alergen
Wegetariański
Vegan
Defibrylatory
BIO
Domowej roboty
krowa
Bezglutenowy
koń
.
Może zawierać produkty mrożone
Wieprzowina

Informacje zawarte na stronach internetowych eRESTAURANT NFC nie wiąże Agencję Delenate firmy. Aby uzyskać więcej informacji dziękuję skonsultować ogólne warunki korzystania z naszej strony internetowej www.e-restaurantnfc.com

Museo Internazionale

Potrzebujesz więcej informacji?

Historia

Wstęp

Pochodzenie kaplicy

Dekoracja kaplicy

Projekt Giotta

Epoka nowożytna

Przywrócenie

Apsyda

Remont absydy

Obszar absydy

Cykl obrazkowy

Wprowadzenie do cyklu obrazkowego

Temat cyklu obrazkowego

Luneta - Łuk Triumfalny

Bóg posyła Archanioła Gabriela

Pierwszy rejestr - ściana południowa

Wypędzenie Joachima

Rekolekcje Joachima wśród pasterzy

Ogłoszenie dla Sant'Anna

Ofiara Joachima

Sen Joachima

Spotkanie Anny i Joachima przy Złotej Bramie

Pierwszy rejestr - północna ściana

Narodzenia Maryi

Ofiarowanie Maryi w Świątyni

Dostawa prętów

Modlitwa o rozkwit prętów

Małżeństwo Dziewicy

Ślubna procesja Maryi

Łuk triumfalny

Zwiastowanie Anioła i Zwiastowania Dziewicy

Wizytacja

Zdrada Judasza

Drugi rejestr - ściana południowa

Narodzenia Jezusa i zwiastowanie pasterzom

Adoracja Trzech Króli

Ofiarowanie Jezusa w świątyni

Lot do Egiptu

Masakra Niewinnych

Drugi rejestr - północna ściana

Chrystus wśród lekarzy

Chrzest Chrystusa

Ślub w Kanie

Zmartwychwstanie Łazarza

Wjazd do Jerozolimy

Wypędzenie kupców ze świątyni

Trzeci rejestr - ściana południowa

Ostatnia Wieczerza

Mycie stóp

Pocałunek Judasza

Chrystus przed Kajfaszem

Chrystus wyśmiewany

Trzeci rejestr - północna ściana

Wejście na Kalwarię

Ukrzyżowanie

Opłakiwanie zmarłego Chrystusa

Zmartwychwstanie i Noli Me Tangere

Dzień Wniebowstąpienia

Zielone Świątki

Kontr-fasada

Powszechny Sąd

Wprowadzenie do kaplicy Scrovegni

(Introduzione alla Cappella degli Scrovegni)

(Introduction to the Scrovegni Chapel)

Pochodzenie kaplicy

(L'origine della Cappella)

(The origin of the chapel)

Dekoracja kaplicy Scrovegni

(La Decorazione della Cappella degli Scrovegni)

(The Decoration of the Scrovegni Chapel)

Projekt Giotta

(Il Progetto di Giotto)

(Giotto's Project)

Okres nowożytny

(Il Periodo Moderno)

(The Modern Period)

Renowacja z 2001 r.

(Il restauro del 2001)